Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης στο blog του:
«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», όπως είχε πει και ο Χαρίλαος Τρικούπης. Εμείς τα γράφαμε (και τα λέγαμε στο ραδιόφωνο του Sentra) πολύ καιρό τώρα, με ντοκουμέντα, με νηφαλιότητα και με (ίσες) αποστάσεις από τους διάφορους "κύκλους" και τα... τετράγωνα.
Δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Ε, και; Η ουσία δεν αλλάζει. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή απ' ό,τι είχε αντιληφθεί η πλειοψηφία του κόσμου του Παναθηναϊκού, που έστω κι αργά αρχίζει να το συνειδητοποιεί. Ο σύλλογος βρίσκεται για πρώτη φορά μπροστά στο ενδεχόμενο σοβαρού διοικητικού-οικονομικού προβλήματος, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του, εν αντιθέσει με τις άλλες μεγάλες ομάδες της χώρας που όλοι γνωρίζουμε ότι κατά καιρούς είχαν διάφορα διοικητικά-οικονομικά αδιέξοδα.
Ξέρετε. Με άρθρα 44, με Κοσκωτάδες, με Μπατατούδηδες και όλα τα συναφή.
Για τους φίλους του Τριφυλλιού είναι κάτι σοκαριστικό και συνάμα πρωτόγνωρο να βρίσκεται η αγαπημένη τους ομάδα μπροστά σε αυτό το οικονομικό αδιέξοδο και αρκετοί έχουν την απορία και με ρωτάνε με την πρώτη ευκαιρία: «γιατί φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση και πως;». Για να τελειώνουμε με αυτό, επαναλαμβάνω. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ο Βγενόπουλος είχε κάποια συγκεκριμένα σχέδια (βλέπε επιθετική εξαγορά, που σε ΟΛΕΣ τις δουλειές του είχε πραγματοποιήσει εισβάλλοντας δυναμικά) για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τον έλεγχό της. Σχέδια που πήγαν περίπατο με την τεράστια έκταση που πήρε η εγχώρια οικονομική κρίση και τα (προσωπικά) προβλήματα που του «έσκασαν» (και όλος ο -επιχειρηματικός κυρίως- κόσμος γνωρίζει ασφαλώς σε τι αναφέρομαι) στο διάβα του...
Ο Βαρδινογιάννης (μέσα στην επιχειρηματική αγορά κινείται, λογικό ήταν να γνωρίζει τα προβλήματα του Βγενόπουλου πολύ πριν τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς) του... πέταξε αμέσως το γάντι για να τον εκθέσει. Θυμάστε: αρχικά με το «πουλάω», κατόπιν με το «χαρίζω» και ό,τι ακολούθησε το συγκεκριμένο διάστημα. Ο Βγενόπουλος δεν ήταν καθόλου εύκολο ασφαλώς να πει την αλήθεια στον κόσμο -που τον πίστεψε όσο ελάχιστους στο παρελθόν- μετά απ' όσα είχε υποσχεθεί.
Αντ' αυτού άρχισε τα ήξεις-αφήξεις, τους «ελιγμούς» και τα «επικοινωνιακά». Κοινώς, είτε το θέλουμε, είτε όχι, αλλιώς τα υπολόγιζε ο «Βγενό» και αλλιώς του "βγήκαν"...
Ταυτοχρόνως, η όλη πολιτική του ΠΡΙΝ την οικονομική κρίση, εκτόξευσε τα έξοδα, (όπως συμβαίνει σε κάθε επιθετική εξαγορά πολυμετοχικού σχήματος) άρα και τη συντήρηση της ΠΑΕ και δη του ποδοσφαιρικού τμήματος, στα ύψη. Αυτά είναι τα γεγονότα, όσο πιο περιληπτικά μπορούν να αποτυπωθούν, άρα και η απάντηση στο «τι έγινε». Πάμε τώρα στο «τι θα γίνει».
Η ρεβανσιστική τάση που δείχνουν, κατ' αρχάς, όσοι δεν ήθελαν την αλλαγή του Παναθηναϊκού και τη νέα εποχή, είναι ξεκάθαρο ότι όχι μόνο δεν βοηθάει την «επόμενη μέρα» του συλλόγου, αλλά τη δυσχεραίνει. Αφάνταστα μάλιστα.
Κατηγορώντας την πλειονότητα του κόσμου που πίστεψε στον Βγενόπουλο δεν κερδίζεις τίποτα. Ίσα-ίσα, διογκώνεις και οξύνεις την κατάσταση και δίνεις σε μία κόντρα ανούσια, παράταση ζωής και χροιά «εμφυλίου». Το ζητούμενο δεν είναι ποιος ή ποιοι δικαιώθηκαν σε αυτή τη φάση. Σήμερα δικαιώθηκε ο ένας, χθες ο άλλος, αύριο ο παρ' άλλος. ‘Ολα αυτά, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι κίνητρο αποτελεί το συμφέρον και το καλό του Παναθηναϊκού, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθείς, και όχι το ίδιον όφελος, το συμφέρον κάποιου προσώπου...
Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, το ουσιώδες είναι το «τι θα γίνει τώρα». Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα: Ο ίδιος ο Βαρδινογιάννης λογικό είναι να το έχει πάρει «πατριωτικά» (οι περισσότεροι «μουλαρωμένοι» θα ήταν στη θέση του). Ξέρει επίσης ότι εξακολουθεί να μην έχει έρεισμα στον κόσμο και δεν έχει καμία διάθεση να βγει μπροστά, πολλώ δε μάλλον να πληρώσει τα «σπασμένα» της «πολιτικής εξαγοράς» του Βγενόπουλου (όπως επίσης και κανείς άλλος μέτοχος, δεν επιθυμεί το τελευταίο)...
Στο δια ταύτα, συνεπώς, οι δρόμοι είναι δύο: είτε θα πιεί αναγκαστικά ο κόσμος το «πικρό ποτήρι» της πώλησης του Σισέ, του Λέτο, του Νίνη και για όποιον εν πάση περιπτώσει υπάρξει ομάδα να τα «σκάσει», είτε θα εμφανιστεί κάποιος εκ των μετόχων (σε ανύποπτο χρόνο) που θα έχει τη βούληση και το μέγεθος να συνδράμει οικονομικά και να βγει μπροστά για να αποφευχθεί το «κραχ».
Ως τρίτος δρόμος, υπάρχει η επιλογή της «εταιρίας λαϊκής βάσης», που όμως είναι απίστευτα δύσκολο εγχείρημα και με ελάχιστες αντικειμενικές ελπίδες να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα της ομάδας, έστω και υποτυπωδώς. Αυτές είναι οι επιλογές και ασφαλώς οι περισσότερες μόνο χαμόγελα δεν μπορούν να επιφέρουν στους φίλους του Τριφυλλιού.
onsports.gr
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
