Οι μπασκετικοί θεωρούμε εαυτούς ευλογημένους με αφορμή τα όσα έχουμε ζήσει. Δεν είναι και λίγα... Ουσιαστικά έχουμε φθάσει σε επίπεδα δυσθεώρητα συγκριτικά με το γενικότερο επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού. Πέρα από τα τρόπαια είναι και η συνέπεια αλλά και η... συνέχεια που έχει εγκαταστήσει στην κορυφή το μπάσκετ.Ο δε Παναθηναϊκός είναι από άλλο ανέκδοτο. Είναι μια ιστορία ξεχωριστή... Ένα βιβλίο (ίσως και περισσότερα) από μόνος του. Από το καλοκαίρι του 1993, όταν ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο ως και τις μέρες μας οι «πράσινοι» βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο...
Ήταν 20 Απριλίου του 2000 στη Θεσσαλονίκη... Στο νεόκτιστο κλειστό του ΠΑΟΚ όπου λίγες μέρες πριν είχε γίνει το... test event με τον τελικό του κυπέλλου (η ΑΕΚ είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό). Ο Παναθηναϊκός είχε να διεκδικήσει το δεύτερο ευρωπαϊκό της ιστορίας του αφού δύο μέρες νωρίτερα είχε επικρατήσει της Εφές Πίλσεν στον ημιτελικό και θα έβρισκε μπροστά του την Μακάμπι Τελ Αβίβ (είχε νικήσει τη Μπαρτσελόνα του Ευθύμη Ρεντζιά)...
Ωραίες εικόνες... Δεν πρόκειται να μείνουμε στη διακύμανση του αγώνα και στο τελικό 73-67 με το οποίο ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το τρόπαιο. Μας έκαναν εντύπωση πολλά άλλα πράγματα που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας.
Κεντρικό πρόσωπο ήταν ασφαλώς ο Όντεντ Κάτας. Ο Ισραηλινός άσος του Παναθηναϊκού που εκτός της τεράστιας πίεσης που αντιμετώπιζε εσωτερικά είχε να κάνει και την ιεροτελεστία για το «Πεσάχ», το Πάσχα των Εβραίων που γιορταζόταν εκείνες τις μέρες.
Όταν ο Ομπράντοβιτς έδωσε εντολή στον Κάτας να περάσει στο παρκέ, ο σπουδαίος εκείνος παίκτης ήταν «άσπρος» σαν το πανί! Οι οπαδοί της Μακάμπι άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του... Ο ίδιος ήξερε ότι ο... Όντεντ έπρεπε να «σκοτώσει» τον Κάτας. Η Μακάμπι ήταν και είναι η μεγάλη του αγάπη.
Με 17 πόντους του μεγάλου Κάτας ο Παναθηναϊκός έφθασε στο τρόπαιο. Ο ίδιος ο Κάτας έσπευσε προς τον τραυματία συμπαικτη του, τον Γιώργο Καλαϊτζή δίνοντάς του τη φανέλα του... Ήταν η αρχή μιάς μεγάλης φιλίας που επισφραγίστηκε με κουμπαριά καθώς λίγα χρόνια μετά ο Όντεντ Κάτας βάπτισε την κόρη του Γιώργου Καλαϊτζή.
Την ίδια στιγμή οι οπαδοί της Μακάμπι τον περίμεναν έξω από το γήπεδο. Για να τον αποθεώσουν βέβαια... Βγαίνοντας από την Πυλαία ο Κάτας έπεσε πάνω στον ώμο της μητέρας του και ξέσπασε σε κλάματα βγάζοντας όλη την πίεση από μέσα του. Μπροστά στη συγκλονιστική αυτή εικόνα οι οπαδοί της Μακάμπι τον «σκέπασαν» με μια σημαία του Ισραήλ κι άρχισαν να του τραγουδούν το «τραγούδι της μάνας», κατά το έθιμο... «Με μεγάλωσες με ανάθρεψες, με έκανες μεγάλο άντρα» ήταν οι πρώτοι στίχοι και το κεντρικό νόημα... Οι οπαδοί της Μακάμπι αποθέωναν τον κορυφαίο εκείνο αθλητή και ταυτόχρονα έδιναν συγχαρητήρια στους οπαδούς του Παναθηναϊκού σε μιά από τις σημαντικότερες στιγμές που έχουμε ζήσει... Αντάλασσαν φανέλες κι ευχές... Απίστευτα πράγματα αλλά τόσο όμορφα, τόσο συγκλονιστικά!
Ο Κάτας (που ελάχιστους μήνες αργότερα εγκατέλειψε την ενεργό δράση λόγω του προβλήματός του στο γόνατο) ήταν το κεντρικό πρόσωπο... Μας έχουν μείνει κι άλλες εικόνες όμως.
Όπως του Ζέλικο Ρέμπρατσα που εκείνη τη βραδιά αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ και ξόρκισε μιά και καλή το φάντασμα του προκατόχου του, Ντίνο Ράτζα. Ο «Ζέλε», ένας εξαιρετικός τύπος που είχε την ευθύτητα ενός επαρχιώτη (άλλωστε στο μικρό κι άσημο Άπατιν γεννήθηκε) βούτηξε στην αγκαλιά του και σήκωσε ψηλά τον Θανάση Γιαννακόπουλο... Είχε το λόγο του... Περίπου ένα μήνα νωρίτερα, στο Ζάγκρεμπ και πριν τον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Τσιμπόνα (εκεί μπήκε «σφραγίδα» στην πρόκριση στο φάιναλ φορ της Θεσσαλονίκης) ο διοικητικός ηγέτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός είχε υποστεί ισχαιμικό επεισόδιο στο ξενοδοχείο. Έμεινε σε κλινική του Ζάγκρεμπ (υπό την επίβλεψη και τη φροντίδα του πρώην προπονητή του Παναθηναϊκού, του ευγενέστατου κι εξαιρετικού κυρίου Ζέλικο Παβλίσεβιτς) αλλά τη γιορτή στη Θεσσαλονίκη δεν την έχασε...
Όπως του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που εκείνη τη βραδιά έγινε ο πρώτος προπονητής που κατέκτησε την Ευρωλίγκα με... τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης και Παναθηναϊκό).
Όπως του μεγάλου Ντέγιαν Μποντιρόγκα που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα με την κατάκτηση του τροπαίου αλλά και του Φραγκίσκου Αλβέρτη που ήταν για πρώτη χρονιά τότε αρχηγός της ομάδας...
ΥΓ: Οι εικόνες που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι εξαιρετικές... Το ότι πρόκειται για μιά πανέμορφη πόλη δεν είναι είδηση... Το ότι οι Μακεδόνες είναι λεβέντες επίσης το ξέρουμε... Μόνο μην τους «θίξεις» το... οπαδικό. Εκεί «θολώνει» το μυαλό τους. Το να φεύγουμε νύχτα από την Πυλαία για να έχει ερημώσει ο δρόμος και να μη δουν τις... αθηναϊκές πινακίδες, είναι κάτι που πλέον έχω ξεπεράσει αλλά τότε με είχε «σοκάρει». Το ότι συνυπήρχαν Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλινοί στην ίδια εξέδρα και ταυτόχρονα «κρύβαμε» τις αθηναϊκές πινακίδες το θεωρούμε όντως «σοκαριστικό» καθώς είχε πέσει... ντιρεκτίβα από τα ραδιόφωνα ώστε «να μην πανηγυρίσουν οι Αθηναίοι στον Λευκό Πύργ層! Και μπορεί αυτοί που λόγω... οπαδικής έξαρσης αποτελούσαν απειλή, να μας είχαν κεράσει καμιά δεκαριά μπύρες το προηγούμενο βράδυ!
Συγχωρήστε αυτή την (μεγάλη) παρένθεση αλλά μέχρι τότε δεν είχα ζήσει τέτοιες καταστάσεις, πιθανό να συμβαίνουν και στην Αθήνα αντίστοιχες φαιδρότητες. Άλλωστε ουδέποτε βρέθηκα σε άλλη πόλη με τη μορφή οργανωμένου οπαδού, άρα είχα άγνοια σ' αυτό το θέμα... Και γι' αυτό σοκαρίστηκα...
Πηγή: theplayer.gr
