«Πούλα στον Ολυμπιακό φούμαρα, στον Παναθηναϊκό μιζέρια και στον ΑΕΚτζή ελπίδα», μου είχε πει κάποτε ένας καλός συνάδελφος και συνεχώς επαληθεύεται. Την ίδια ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης υπόσχεται ακόμα 20 πρωταθλήματα (και γιατί να μην το κάνει άλλωστε, εξάλλου για την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος δεν χρειάζεται κόπος αλλά... τρόπος) και στην «Ένωση» περιμένουν τον πρίγκηπα (όχι τον Ντούσαν, μην παρεξηγηθώ) πάνω στο άσπρο άλογο που θα βγάλει την ομάδα από το διοικητικό – οικονομικό αδιέξοδο, στο στρατόπεδο του «τριφυλλιού» συνεχίζουν την μοιραλατρία. Άδικα θα μου πείτε;
Εκ πρώτης όψεως όχι. Σε μία καταστροφική χρονιά (χάθηκαν και οι δύο τίτλοι, ενώ το όνειρο της Ευρώπης μετατράπηκε σε εφιάλτη, σε σημείο που δεν το περίμενε ούτε ο πιο απαισιόδοξος φίλος της ομάδας) όπως η φετινή, με την ομάδα στο «χείλος του γκρεμού» ίσως να μην μπορείς να σκεφτείς και διαφορετικά.
Ωστόσο όλη αυτή η μιζέρια και η γκρίνια κάπου –εδώ- πρέπει να σταματήσει. Ο Παναθηναϊκός περνάει την πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας του και άπαντες πρέπει να βοηθήσουν ώστε ο σύλλογος να βγει από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Αγωνιστικά η κατάκτηση της πρώτης θέσης στα πλέι οφ που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ θεωρείται αυτοσκοπός για το συγκρότημα του Ζεσουάλδο Φερέιρα, ενώ στα διοικητικά από την στιγμή που κάποιοι έχουν αφήσει έρμαιο την ομάδα, κάποιος -και μάλιστα άμεσα- πρέπει να αναλάβει τις τύχες του τμήματος. Το ποιος θα είναι αυτός, δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να κρίνω.
Αλλά μέσω αυτής της στήλης, έχω την ευκαιρία να καταθέσω την άποψή μου για το μοντέλο που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι «πράσινοι». Βλέποντας την υγεία που αποπνέει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός (σε όλα τα επίπεδα), οδηγούμε στην εκτίμηση (που αγγίζει τα όρια της βεβαιότητας) πως το μοντέλο της ομάδας με τα πέντε (λέτε να γίνουν έξι φέτος;) αστέρια στην φανέλα είναι ο σίγουρος δρόμος προς την επιτυχία. Έχω αναλύσει διεξοδικά το εν λόγω μοντέλο και στο παρελθόν.
Βεβαίως και δεν τρέφω ποδοσφαιρικές αυταπάτες για κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου (αυτά γίνονται μια φορά τα 100 χρόνια, βλέπε Euro 2004) καθώς βρισκόμαστε έτη φωτός (σε όλα τα επίπεδα) μακριά από τους συλλόγους των μεγάλων πρωταθλημάτων της «Γηραιάς Ηπείρου», αλλά είμαι σίγουρος πως θα οδηγήσει σε μία «Αυτοκρατία» όσον αφορά τις εγχώριες διοργανώσεις και ταυτόχρονα η ομάδα θα εμφανίζει ένα αξιόλογο πρόσωπο στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Αλλά μέχρι τότε υπάρχει ένας μακρύς και δύσβατος δρόμος. Ένα δρόμο που αναγκάζεται να διαβεί ο Παναθηναϊκός μέχρι να φτάσει στην γιγάντωσή του (αν ποτέ γίνει αυτό), η οποία συνίσταται δύο σημαντικούς παραμέτρους. Πρώτον την συνεχή στήριξη του κόσμου και δεύτερον την κατασκευή ενός δικού του υπερσύγχρονου γηπέδου...
sportaction.gr
