Τρία χρόνια μετά το συλλαλητήριο στο Πεδίο του Άρεως που άνοιξε στον Παναθηναϊκό την «πόρτα της πολυμετοχικότητας» ο Νικόλας Βασιλαράς στο blog του στο gazzetta.gr κάνει… το ταμείο!
Ούτε… επίτηδες να το είχαν ορίσει το διοικητικό συμβούλιο παραμονή της συμπλήρωσης τριών χρόνων από τα… Απριλιανά. Βλέπετε, καλύτερο τάιμινγκ για «συγκρίσεις», «συμπεράσματα» και άλλες τέτοιες αηδίες δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Καλό είναι ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε δυο-τρία πράγματα, έτσι για να προχωρήσει πιο εύκολα η κουβέντα προς το αύριο και να φύγει από το χθες, καθώς κουράζει όσους πραγματικά κόπτονται για το καλό του συλλόγου και όχι της πάρτης τους. Καταρχήν, όταν πριν από τρία χρόνια, τριάντα χιλιάδες και βάλε Παναθηναϊκοί ξεχύθηκαν στους δρόμους, δεν θυμάμαι να το έκαναν για να γίνει η ομάδα πολυμετοχική. Να φύγει η οικογένεια Βαρδινογιάννη ήταν το θέμα και αυτό ζήτησαν σε όλους τους τόνους.
Άλλα όμως ζήτησαν και άλλα επί της ουσίας έγιναν. Ο Τζίγκερ (βασικά ο πατέρας του) ναι μεν άνοιξε τις πόρτες για να μπουν και νέα πρόσωπα στη διοίκηση, αλλά δεν έφυγε ποτέ. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχε φύγει, αν τα πράγματα θα ‘ταν καλύτερα ή χειρότερα γιατί δεν είμαι μάντης ούτε τον παίζω (τον μάντη). Αν ρωτήσει πάντως κανείς αυτούς τους 30.000 (που μαζεύτηκαν σε καθεστώς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ -και όχι φανταστικής- επικοινωνιακής χούντας) αν θα ξανάβγαιναν στους δρόμους και αν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η προσπάθεια, δεν νομίζω να σας πουν «όχι». Τι είχαν και τι έχασαν, δηλαδή; Για θυμηθείτε...
Το τι έγινε και στην πορεία χάλασε η ιστορία, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο και ο τελευταίος που ευθύνεται γι’ αυτό είναι ο κόσμος. Ένας κόσμος που επαναλαμβάνω ότι δεν ζητούσε συγκεκριμένα Βγενόπουλο, Πατέρα ή Γιαννακόπουλο, αλλά ΕΝΑ πράγμα: Να αποχωρήσουν οι Βαρδινογιάννηδες από την ομάδα, κάτι που ΔΕΝ έγινε. Ούτε εταιρίες λαϊκής βάσης ζητάει κανείς, ένα ανέκδοτο που στον Παναθηναϊκό δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει ΠΟΤΕ.
Εννοείται πως η ιδέα της πολυμετοχικότητας δεν ήταν κακή. Υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε πραγματικά να απογειώσει (μια και καλή) τον Παναθηναϊκό και να τον κάνει να ρίξει σκόνη στους διώκτες του. Αρκεί να έμπαιναν στην άκρη αυτές οι «παιδικές ασθένειες», οι οποίες από τη στιγμή που δεν καταπολεμήθηκαν νωρίς, γιγαντώθηκαν και το διέλυσαν το μαγαζί.
Σας έχω ξαναπεί ότι για μένα το θέμα δεν είναι οικονομικό. Ή αν θέλετε, δεν είναι υπό την έννοια που παρουσιάζεται. Δεν τελείωσαν τα λεφτά και δεν έχουν να βάλουν άλλα εκείνοι που έχουν τις μετοχές. Ίσως η κρίση να έχει αγγίξει λίγο παραπάνω τον Βγενόπουλο για παράδειγμα, όμως δεν νομίζω πως φταίει μόνο αυτό, άσχετα αν με τα προ διετίας οικονομικά δεδομένα νομίζω πως τελικά θα την έπαιρνε την ομάδα. Απλώς ο ένας δεν θέλει πλέον να βλέπει τον άλλον, για λόγους που έχουν πολλάκις αναλυθεί. Κάποιοι αποφάσισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, άλλοι απλά παρακολουθούν τις εξελίξεις, μα κανένας δεν βάζει το χέρι στην τσέπη, κάτι φυσικά που εξοργίζει τον κόσμο της ομάδας.
Για το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα καλό είναι να μη βιαζόμαστε και να περιμένουμε τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Ίσως κάποιοι πίστευαν ότι τα λεφτά της αύξησης θα γίνονταν «κομπόδεμα», θα τα βάζαμε κάτω από το στρώμα για τα… γεράματα. Μα η πολυμετοχικότητα δεν έγινε γι’ αυτό, ενώ και στη ζωή είναι κανόνας και το «ό,τι πληρώνεις παίρνεις», αλλά και το «πολλά βάζεις, πολλά παίρνεις».
Κλείνοντας όμως θα πρέπει να πούμε ένα πράγμα. Δεν γίνεται να λες και «δεν θέλω να χρωστάω» και «γιατί ξοδέψαμε πολλά;» και να «μην πουληθεί ο Σισέ, ο Λέτο, ο Κατσουράνης και οι άλλοι ακριβοπληρωμένοι». Ή το ένα θα έχεις ή το άλλο. Για να ισχύσουν όμως όλα αυτά θα πρέπει να υπάρχει αγάπη και ομοψυχία, έτσι ώστε όταν αδειάζει το… ρεζερβουάρ να υπάρχουν εκείνοι που θα το γεμίζουν ξανά.
πηγη:gazzetta
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
