Ενα και ένα κάνουν δύο. Είτε με 55% είτε με 30%, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης παραμένει μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Το ξέρει καλύτερα από όλους μας. Επομένως γνωρίζει ότι θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες για να διοικηθεί η ομάδα. Το ιδανικό γι' αυτόν θα ήταν να βρεθεί κάποιος, είτε εκ των μετόχων είτε εκτός ΠΑΕ, να πάρει το... ορφανό 25% και στη συνέχεια ο εν λόγω να συμμετέχει στις αυξήσεις με το συγκεκριμένο ποσοστό. Ετσι θα περιοριζόταν σημαντικά το οικονομικό ζήτημα του Τριφυλλιού. Τώρα, όμως, που κανείς δεν σηκώνει από το έδαφος το 25% για να το βάλει στην πλάτη του, η ιστορία γυρίζει πάλι πίσω στον Βαρδινογιάννη. Θέλει δεν θέλει, που λένε.
Στο πλευρό του, ηθικά και θα δούμε εάν θα συμβεί και υλικά, έχει σίγουρα την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Το γεγονός, όμως, ότι αρνούνται να βγουν μπροστά και να πάρουν πάνω τους την ευθύνη δεν βοηθάει καθόλου, μα καθόλου, τον Βαρδινογιάννη. Ξέρει ότι και πάλι αυτός θα «τα ακούσει» από την εξέδρα για οτιδήποτε στραβό γίνει. Αρα, τι κάνει ο Τζίγκερ; Το απλούστερο. Οδηγεί την κατάσταση εκεί που θέλει ή, αν προτιμάτε, εκεί που θεωρεί ότι οφείλει να την πάει για να βγάλει τον Παναθηναϊκό στον αφρό. Στις συνθήκες ΔΝΤ, σε ένα πλάνο που δείχνει σαν να είναι μονόδρομος.
Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός επιστρέφει ταχύτατα στη μονομετοχικότητα. Κάτι ανάλογο συνέβη το περασμένο καλοκαίρι αλλά διήρκεσε μόλις τρεις μήνες. Πόσο θα κρατήσει τώρα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά διότι κανείς δεν είναι στο μυαλό των μετόχων-κλειδιά της ΠΑΕ. Ισως μέχρι τον Ιούνιο οπότε θα έρθει… καβάλα στο άλογο ο Ανδρέας Βγενόπουλος, για όσους πιστεύουν αυτή την εκδοχή. Ισως μέχρι τον Δεκέμβριο - Ιανουάριο, όταν ο Παναθηναϊκός θα έχει τεθεί εκτός στόχων, για όσους πιστεύουν ότι θα συμβεί αυτό. Ισως για πάντα, εάν το πλάνο του Βαρδινογιάννη αρκέσει όχι μόνο για την οικονομική ανάσα της ΠΑΕ αλλά και για να έρθουν οι τίτλοι.
Οπως και να 'χει η διαδρομή από εδώ και πέρα καθορίζεται από τον μεγαλομέτοχο. Εκτός και εάν σε κάποιους αρέσουν τα παραμύθια. Ας ζήσουν με αυτά...
exedra.gr
