Βλέπεις κάποιες ομάδες και… πονάνε τα μάτια σου. Βλέπεις άλλες, και τρίβεις τα μάτια σου. Παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός στον αγώνα με τον Πανσερραϊκό. Παράδειγμα, η Σάλκε στην αναμέτρηση με την Ίντερ.Και δεν αναφέρομαι στο σκορ, που είναι εξωπραγματικό στην περίπτωση της γερμανικής ομάδας η οποία πέντε γκολ στο «Μεάτσα» δεν πρόκειται να βάλει, που να παίξει άλλα τρία ματς με την Ίντερ.
Μιλάω για το ποδόσφαιρο, που έπαιξε η Σάλκε σε έναν προημιτελικό ΤσάμπιονςΛιγκ απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, η οποία τρεις εβδομάδες πριν είχε κάνει σκόνη τη Μπάγερν μέσα στο Μόναχο.
Ένα ποδόσφαιρο, που ήταν απλό, ουσιαστικό και ταυτόχρονα θεαματικό. Που είχε τακτική αλλά δεν του έλειπαν οι αυτοματισμοί. Που ήταν αποτελεσματικό χωρίς να καταφεύγει σε σκοπιμότητες. Ένα ποδόσφαιρο, να το χαίρεσαι…
Και αυτό το ποδόσφαιρο, το έπαιξε η Σάλκε (επαναλαμβάνω απέναντι στην Ιντερ και όχι στη Σεντ Πάουλι). Η Σάλκε με τους πιτσιρικάδες της, τον γέρο-Γκανέζο της, το Ελληνόπουλό της και τους Απω-ανατολίτες της!
Γιατί, τι νομίζετε ότι έριξε η γερμανική ομάδα στην αρένα του «Μεάτσα». Μια χούφτα άπειρα παιδιά, υπό την καθοδήγηση τριών «παλιών καραβάνων» εκ των οποίων τις δυο δεν θα τις λέγαμε και τόσο παλιές.
Στην πραγματικότητα ήταν ο «βασιλιάς» Ραούλ με τις 138 συμμετοχές του στο ΤσάμπιονςΛιγκ και οι … «υπήκοοί» του, που όλοι μαζί μετά βίας ξεπερνούσαν τις 105 εμφανίσεις στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης.
Αν εξαιρέσεις τον τερματοφύλακα, Νόιερ, ο οποίος αν και 25 χρονών έχει παίξει στο κορυφαίο επίπεδο με την εθνική Γερμανίας, και τον Φαρφάν, που στα 26 του έχει τρέξει χιλιόμετρα στα διεθνή γήπεδα με την Αϊντχόφεν και την εθνική Περού, ποιοι μένουν;
Ο 35χρονος Γκανέζος γυρολόγος, Σαρπέι, ο Γιαπωνέζος Ουτσίντα, ο οποίος μέχρι το καλοκαίρι έπαιζε στην Κασίμα, ο πρωταθλητής Ευρώπης με τις Ελπίδες της Γερμανίας, Χεβέντες, ο 19χρονος Καμερουνέζος, γέννημα-θρέμμα της ομάδας, Ματίπ.
Κι ακόμη: Το «αποφόρι» της Μπάγερν, ο 24χρονος Μπαουμγιόχαν, το επίσης «αποφόρι» της Ρεάλ Μαδρίτης, ο μικροσκοπικός, Χουράδο και η «ντουλάπα» που ήρθε από την Κορέα, ο Βραζιλιάνος φορ, Εντού.
Και τέλος, ο βενιαμίν της ομάδας, ο δικός μας, Κυριάκος Παπαδόπουλος, του οποίου την ηλικία προδίδουν μόνο τα ροδοκόκκινα μάγουλα γιατί μέσα στο γήπεδο φαίνεται ώριμος άντρας (και σκληρό αντράκι).
Αυτοί αποτελούσαν τη Σάλκε στο «Μεάτσα». Αυτό το «χαρμάνι» μας έκανε να χαζέψουμε με τη μπάλα που έπαιξε και να μελαγχολήσουμε συγκρίνοντάς την με τη «μπάλα», που παρακολουθούμε από τον Παναθηναϊκό τη φετινή σεζόν.
Βλέποντάς τους να κυκλοφορούν τη μπάλα και να απλώνουν το παιχνίδι σε κάθε γωνιά του γηπέδου, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς; Πως τα καταφέρνουν αυτοί εκεί να χτίζουν ομάδες και εμείς εδώ μόνο… «αυθαίρετα», που γκρεμίζονται μέσα σε ένα χρόνο;
Αλλά κατά βάθος, όλοι την ξέρουμε την απάντηση. Αυτοί τα καταφέρνουν γιατί έχουν οργάνωση και σχέδιο. Βεβαίως και λεφτά. Αλλά μήπως ο πολυμετοχικός δεν είχε στο ξεκίνημά του. Μάλιστα, μπορεί και περισσότερα.
Δεν είναι θέμα χρημάτων, λοιπόν αλλά σωστών επιλογών. Η Σάλκε άφησε να φύγει ο Ράκιτιτς, που ήταν το πρώτο βιολί της. Και τι έγινε, που έφυγε; Στο πρόσωπο του Χουράδο, βρήκε καλύτερο. Προσοχή όμως. Στην περίπτωση της Σάλκε, το «βρήκε», δεν έχει την έννοια του «κατά τύχη».
Ήξερε τι της έλειπε, γνώριζε για τι έψαχνε, το εντόπισε και την κατάλληλη στιγμή πήγε και το απέκτησε. Ενώ στον Παναθηναϊκό τρέμουν μην φύγει κανείς και ακόμη πιο πολύ τρέμουν με τη σκέψη μήπως επιλέξουν λάθος αντικαταστάτη του…
onsports.gr
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
