Τα δάκρυα ποτάμια στη δική σου παρακμήΠαράθυρα που κλείνουν, μη μαρτυρήσουν τη στιγμή
Το ξημέρωμα σου δεν είναι πια όπως παλιά
Γιατι άραγε αγάπη μου τόση καταχνιά
Τοσίτσα-Μπουμπουλίνας-Στουρνάρη τριγυρνώ
Τα κομμάτια της ζωής μου ψάχνω ξανά εκεί να βρω
Κάτι βλέπω που μου γεμίζει την καρδιά...
Είναι εκείνα τα πεζούλια που καθόμασταν παιδιά..
Θα μοιράζομαι μαζί σου πάντα τη χαρά
Μη χάνεσαι Αθήνα μου στου κόσμου τη βορά
Είναι δύσκολο το έργο, δε σε φροντίζει πια κανείς
Γερνάς και συ μαζί μου από αμέλεια θλιβερή
Πείτε στους αδιάφορους να πάνε πιά αλλού
Τούτη η πόλη δεν είναι για τα μούτρα του κάθε άχρηστου πολιτικού
Αθήνα ΣΗΚΩ! Μη πέφτεις και θρηνείς
Για σένα πάντα θαι να είμαι ο πιό θερμός ο θαυμαστής
Μουσείο-Πολυτεχνείο-Πεδίο Άρεως-Ψυρρή
Μια χούφτα συναισθήματα μου γεννάς κάθε στιγμή
Εισαι μονάκριβος, δικός μου, ΠΑΝΤΑ ΘΗΣΑΥΡΟΣ
Αθήνα δε σ’αφήνω και ας κατάντησα τρελός....
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας κάντε κλικ σε μια διαφήμιση
