Όσοι έμπαιναν χθες, 9 Μαρτίου, στο διαδίκτυο και ήταν ανυποψίαστοι θα μπορούσαν να υποθέσουν οτι ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς εγκατέλειψε την προπονητική. Τόσα αφιερώματα, τόσα βίντεο και φωτογραφικά άλμπουμ που ανέβηκαν δεν ήταν δύσκολο να σκεφτεί κάποιος κάτι τέτοιο. Που να φανταστεί ότι δημιουργήθηκαν για τα 51α γενέθλια του; Συμβαίνει άλλωστε με πολλούς να έχουν τέτοια αποδοχή ακόμη κι από τους «εχθρούς» και αντιπάλους;
Όχι πως χρειαζόντουσαν τα αφιερώματα για τα γενέθλια του Ομπράντοβιτς για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του Σέρβου προπονητή, όμως είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο σπουδαίος είναι και πόσο μεγάλη απήχηση έχει στον κόσμο οτιδήποτε τον αφορά. Ωστόσο διαβάζοντας το αφιέρωμα και βλέποντας τις φωτογραφίες του Onsports, αλλά και εκείνα σε άλλους διαδικτυακούς τόπους, μου ήρθε στο μυαλό μια συνέντευξη που μου είχε δώσει πριν από δύο χρόνια για «ΤΑ ΝΕΑ». Ήταν ακριβώς μετά την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας την χρονιά του δεύτερου triple crown και λίγες μέρες ύστερα από την αλησμόνητη έκρηξη του μετά τον αγώνα με την Πρόκομ στο ΟΑΚΑ.
Τότε του είχα ζητήσει να συζητήσουμε το τέλος του από τον Παναθηναϊκό. Θέμα που μόλις το ανέφερα θυμάμαι πως είχε νιώσει έκπληξη. Δεν τον ρώτησα πότε το προσδιορίζει, γιατί κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά το πως; Πώς το ονειρεύεται ύστερα από εννέα τότε, 11 πλέον τώρα, χρόνια στην γωνιά του ιδίου πάγκου.
«Μόνο ένα όνειρο έχω για αυτό. Να έχω τον σεβασμό από όλα τα μέλη του Παναθηναϊκού και να τους σέβομαι και εγώ. Αλλά ταυτόχρονα να είναι χαρούμενοι και οι οπαδοί της ομάδας» είχε αποκριθεί. Η απάντηση του μου φάνηκε ουτοπική και μιας και εκείνη η συνάντηση ήταν περισσότερο συζήτηση παρά συνέντευξη, του είπα την εκτίμηση μου επί του θέματος. Δηλαδή ότι είναι αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο και εκείνος αναρωτήθηκε το γιατί.
Όπως και τότε, έτσι και χθες «ξεφυλλίζοντας» τα αφιερώματα στον Ομπράντοβιτς αλλά και κατά την είσοδο του στο παρκέ του ΟΑΚΑ όταν από τα μεγάφωνα του γηπέδου ακουγόταν το «Happy Birthday» του Steve Wonder με… σεγόντο το χειροκρότημα από (μετά βίας) 200 (!) οπαδούς του Παναθηναϊκού, έχω την πεποίθηση πως ο 51χρονος προπονητής θα φύγει σαν αποτυχημένος. Είναι θαρρώ το πεπρωμένο κάθε επιτυχημένου προπονητή και κάθε επιτυχημένης ομάδας να κλείνει τον κύκλο της με αποτυχία. Ειδάλλως δεν κλείνει και ο κύκλος τους… Έτσι δεν είναι;
Έτσι δεν «έπρεπε» να συμβεί με την Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου και τη φιλοσοφία του Ρεχάγκελ που κατηγορήθηκε για εμμονή σε συγκεκριμένους παίκτες; Έτσι πιστεύω ότι θα συμβεί και με τον Ομπράντοβιτς, από τη στιγμή που είναι πασιφανές πως και εκείνος έχει ως προτεραιότητα να δουλεύει στον Παναθηναϊκό και να μένει στην Αθήνα, αλλά και οι διοικούντες τον Παναθηναϊκό θέλουν το «τιμόνι» της ομάδας στα χέρια του Σέρβου, όσο οι «πράσινοι» προσθέτουν τρόπαια στην τροπαιοθήκη τους και ταυτόχρονα όσο ο κόσμος τον στηρίζει!
Η πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού τον λατρεύει, τον αποθεώνει και τον πιστεύει ακόμη και στις (λίγες ως τώρα) αποτυχίες, ασχέτως αν σε κάθε στραβή εμφανίζονται κάποιες φωνές που κάνουν λόγο για «ξεροκεφαλιά», «εγωισμό» και άλλα παρόμοια αρνητικά σχόλια. Όμως ποιος επιτυχημένος στο είδος του δεν έχει αυτοπεποίθηση και εγωισμό; Δεν θα έχει ο Ομπράντοβιτς των 29 τίτλων σε 20 χρόνια προπονητικής καριέρας;
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Με τέτοια αποδοχή, λοιπόν, από τον κόσμο (και τα Media που συνήθως λειτουργούν σαν καθρέπτης του κόσμου), με τόσες επιτυχίες, καμία διοίκηση δεν θα προχωρούσε σε αντικατάσταση του. Μόνο αν κριθεί αποτυχημένος. Σε ένα, σε δύο ή σε 10 χρόνια!
Από την άλλη με την αγάπη που έχει για την Αθήνα, το επίπεδο που τοποθετεί τόσα χρόνια τον Παναθηναϊκό η διοίκηση του και το κίνητρο που του δίνει ο κόσμος, ούτε ο Ομπράντοβιτς θα αποφασίσει να διαλύσει αυτή τη σχέση. Μόνο αν αλλάξουν τα στάνταρ της ομάδας εκ μέρους της ΚΑΕ ή του κόσμου που συχνά τα επηρεάζει. Και η αλήθεια είναι πως η επιρροή του με 200 άτομα προχθές στο γήπεδο αλλά και τη γενική εικόνα που έχουν οι εξέδρες του ΟΑΚΑ εφέτος δεν είναι και τόσο θετική…
onsports
