O Παναθηναϊκός μπορεί στο πρόσωπο του Τζιμπρίλ Σισέ να έχει βρει τον ηγέτη του, αναζητεί όμως ακόμη τον παίκτη, που θα γίνει «σημαία» του. Δεν χρειάζεται να κοιτάξει μακριά.
Ο Λουκάς Βύντρα, είναι δίχως αμφιβολία, ο άνθρωπός του...
Μπορεί να μην βγήκε από τα σπλάχνα της, αλλά με κάθε ευκαιρία αποδεικνύει ότι πονάει την ομάδα περισσότερο και από τα δικά της παιδιά. Ίσως επειδή πόνεσε κι αυτός πολύ στα 7 αυτά χρόνια, που φοράει ανελλιπώς τη φανέλα της.
Γιατί ξέρουμε όλοι ότι ο δρόμος του Βύντρα δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα στον Παναθηναϊκό. Επί 5 χρόνια αποτελούσε τον εύκολο στόχο της εξέδρας, η οποία ξεσπούσε πάνω του, όποτε η ομάδα δεν πήγαινε καλά. Και συνήθως δεν πήγαινε.
Ο Βύντρα όμως δεν παραπονέθηκε ποτέ, ούτε ζήτησε να φύγει για να γλιτώσει το κυνηγητό. Επέλεξε να μείνει και να παλέψει. «Σε περιπτώσεις σαν την δική μου, πρέπει να κάνεις τους άλλους να σε πιστέψουν μέσα από τη δουλειά» είχε εξομολογηθεί κάποτε.
Λόγος απλός, κατανοητός. Με δυο λόγια: Το «ευαγγέλιο» του Λουκά. Που ο ίδιος το έκανε πράξη. Χάρη στην υπομονή και στο πείσμα του. Ενδεχομένως από ένα σημείο και μετά και με τη βοήθεια της μπάλας.
Διότι η μπάλα δεν είναι πάντοτε πόρνη, που έλεγε ο Όσιμ. Μερικές φορές ξέρει να ανταμείβει, όσους πασχίζουν…Και τον Βύντρα τον «προίκισε» με μερικά σημαδιακά γκολ, τα οποία σε συνδυασμό με την αέναη αυταπάρνησή του στο τερέν, στάθηκαν ικανά να αντιστρέψουν το εις βάρος του κλίμα.
Με εξαίρεση τον 34χρονο Καραγκούνη και τον «φευγάτο» Σεϊταρίδη, ο Βύντρα σήμερα είναι ο πιο παλιός από τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Στα 30 του αποτελεί βασικότατο στέλεχος της ομάδας έχοντας πίσω του 259 αγώνες (και 10 γκολ).
Η αθλητική του διάπλαση, η μετρημένη ζωή, η σωστή προπόνηση και η θέση που αγωνίζεται (μπακ), όλα αυτά είναι στοιχεία που ενισχύουν την εκτίμηση ότι έχει ακόμη αρκετά χρόνια διαδρομής στα γήπεδα. Τα παραδείγματα πολλά.
Ενδεικτικά αναφέρω. Ο Πάολο Μαλντίνι έπαιζε (βασικός) μέχρι τα 40 του στη Μίλαν. Ο Καφού μέχρι τα 37 του. Ο Γκάρι Νέβιλ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του φέτος, που έκλεισε τα 36 του χρόνια.
Με αυτά τα δεδομένα ο Βύντρα μπορεί άνετα να συμπληρώσει μια 10ετία στο «τριφύλλι» και να μεταμορφωθεί σε ένα από τα «τοτέμ» της ομάδας, μπροστά στο οποίο θα σκύβουν από δέος οι νεότεροι και θα στέκονται «σούζα» οι παλιότεροι.
Διαθέτει όλα τα προσόντα για αυτό το σκοπό: Είναι στρατιώτης της ομάδας, δημοφιλής (πλέον) στον κόσμο, ψυχάρα στο γήπεδο και «μέγεθος» στα αποδυτήρια. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτός σημαία του Παναθηναϊκού, τότε δεν βλέπω ποιος…
Το τρέχον συμβόλαιο του Βύντρα λήγει το καλοκαίρι και πρόθεση της διοίκησης είναι να προχωρήσει σε ανανέωση της συνεργασίας τους. Το ίδιο επιθυμεί και ο ποδοσφαιριστής, μια που πλέον νιώθει «γεμάτος» στον Παναθηναϊκό.
Προτάσεις έχει και θα έχει. Αλλά να φύγει, να πάει πού; Το όνειρο να παίξει στο εξωτερικό το έβαλε ξανά στο ντουλάπι μετά το ναυάγιο της μεταγραφής του στην Χέρτα το 2007. Και σε άλλη ελληνική ομάδα δεν υπάρχει περίπτωση να παίξει.
«Και το οικονομικό;», θα πει κάποιος. «Δεν θα παίξει ρόλο το οικονομικό στις διαπραγματεύσεις;». Δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου. Πρώτον: Γιατί δεν μιλάμε για κανένα τρομερό ποσό. Και δεύτερον: Διότι, όσα και να δώσει η ΠΑΕ στο Βύντρα, είναι βέβαιο ότι θα τα πάρει πίσω με τόκο.
(οnsports)
