Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να ακολουθήσει τον Ολυμπιακό στην κούρσα του πρωταθλήματος.
Δεν ξέρω καν αν ο Παναθηναϊκός είναι ως ομάδα τέτοια που να αξίζει το δικαίωμα στην ελπίδα. Δεν ξέρω αν ήταν πέναλτι αυτό που έδωσε στον Νίνη και στον Σιμάο ο Μήτσιος. Και δεν με νοιάζει.
Αυτό που ξέρω είναι ότι από πέρσι το καλοκαίρι με τα πράσινα αγωνίζεται ό,τι καλύτερο έχουν δει τα ματάκια μας τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια. Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι. Για να ξαναπεράσει ένας Τζιμπρίλ Σισέ από τη χώρα μας θα πρέπει να βρει ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου τρόπο να βγάλει τους Γερμανούς χρεωμένους απέναντί μας. Επειδή, όμως, τελειώνουν τα φράγκα θα πρέπει να βρούμε σε όλες τις ομάδες «Ψωμιάδηδες» μπας και πανηγυρίσουμε την απόκτηση κάποιου «Αμπντούν», κάποιου «Βουτσίτσεβιτς», κάποιου «Ντουγκλάο».
Εχουν τελειώσει οι υπερθετικοί, έχουν τελειώσει τα κοσμητικά επίπεδα, έχουν τελειώσει τα λόγια. Ο Σισέ και όσα κάνει μέσα στο γήπεδο δεν περιγράφονται. Δεν είναι μόνο το ότι όταν βάζει την μπάλα εμπρός πρέπει να πάρει ο αντίπαλος σκούτερ μπας και τον φτάσει. Δεν είναι μόνο το ότι αξιοποιεί σε κάθε ευκαιρία τους συμπαίκτες του, δεν είναι ότι σκοράρει σε ρυθμούς Βαζέχα επί δύο, είναι και το ότι παίζει λες και είναι βγαλμένος από τα σπλάχνα της ομάδας. Φέρεται και είναι ο φυσικός ηγέτης ενός συλλόγου που έχει φιλοξενήσει πολλούς μεγάλους αστέρες στις τάξεις του.
Οταν δηλώνει με την αγωνιστική του παρουσία το αγνό «οπαδιλίκι» του δεν μπορεί να μην παρασύρει μαζί του όσους συμπαίκτες του έχουν τη χαρά να παίζουν μαζί του. Αυτή η ορμή, αυτό το συναίσθημα, αυτό το σύνθημα επικράτησης είναι για κάθε ομάδα πολυτιμότερο απ' όλα τα γκολ, απ' όλες τις ντρίπλες και απ' όλες τις ασίστ μαζί. Με λίγα λόγια: Σισέ δεν έχει περάσει ξανά ούτε από τον Παναθηναϊκό ούτε από όλες τις υπόλοιπες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος.
