Αν το ματς με τον Εργοτέλη ήταν πρόβα ενόψει του επαναληπτικού με την ΑΕΚ καλύτερα να μην δούμε το παιχνίδι που ακολουθεί ούτε από την τηλεόραση.
Αν έλεγες σε κάποιον ξένο πως αυτό το πράγμα που σερνόταν και φορούσε πράσινα στο δεύτερο ημίχρονο πριν λίγους μήνες κυριάρχησε στην Ελλάδα, κατακτώντας πρωτάθλημα και Κύπελλο θα γελούσε. Εμείς που ξένοι δεν είμαστε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απορούμε. Πώς στο καλό καταντήσαμε έτσι ρε μάγκες;
Πώς είναι δυνατόν να κάνουμε Μακελελέ τον Ομο και Εσιέν τον Ζούνιορ ή τον Ολίσε; Πώς, αλήθεια, είναι δυνατόν να καταφέρνει μια ομάδα με τον Μπούντιμιρ να απειλεί πολύ περισσότερο από την αντίπαλό της που έχει στο ρόστερ της τον Σισέ; Αν δεν το πήρατε χαμπάρι ο Παναθηναϊκός έκανε την πρώτη του τελική προσπάθεια στο δεύτερο ημίχρονο όταν το ρολόι σημάδευε το 78'. Και ήταν ένα σκοτωμένο μακρινό σουτ του Λάζαρου... Απέναντι ο Τζόρβας είχε αναγκαστεί να επέμβει καθοριστικά σε 6-7 περιπτώσεις.
Μην ξεγελιέστε από το 2-0. Βρήκε δύο λάθη των στόπερ του Εργοτέλη ο Παναθηναϊκός μπροστά του σε ισάριθμα κόρνερ και έβαλε στην τσέπη τους τρεις βαθμούς. Και ήταν τόσο «ψαρωτικό» το πρώτο δεκάλεπτο. Ηταν τόσο επιθετικός ο Παναθηναϊκός που θύμισε λίγο από... πέρυσι. Φέτος, όμως, αποδείχθηκε ξανά ότι τέτοιο υψηλό ρυθμό όπως αυτόν των πρώτων λεπτών οι «πράσινοι» μπορούν να τον διατηρήσουν για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Τόσο μικρό που δεν αρκεί για να τους διατηρήσει στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος.
Τόσο μικρό που κάνει ακόμα και τον Εργοτέλη στο ΟΑΚΑ να μοιάζει η καλή ομάδα. Είναι η ιδέα μου ή μήπως το άδειο ΟΑΚΑ σε συνδυασμό με την εικόνα του ματς - και όχι το σκορ - θύμισε με τον πλέον παραστατικό τρόπο «Παναθηναϊκό 2008»;
sday
