Η απουσία των εννέα (ο Μαρίνος γύρισε και αγωνίστηκε για λίγο στην επανάληψη) διεθνών είναι μια… δικαιολογία για τη χτεσινή αστάθεια στην απόδοση του Παναθηναϊκού, για τα λίγα, ίσως ελάχιστα καλά διάστημα που είχε στο φιλικό με τον Ατρόμητο, ακόμα και για τις «περιπέτειες» που πέρασε στα μετόπισθεν… Δεν είναι όμως επαρκής!
Αν σκεφθούμε την αρχική ενδεκάδα, με εξαίρεση τον Καρνέζη ( εξαιρετικός όταν χρειάστηκε) και τον Κλέϊτον (είχε όρεξη και προσπάθησε να μπει στο πνεύμα του παιχνιδιού), τους υπόλοιπους εννέα δεν είναι διόλου απίθανο να τους δούμε μαζί σε κάποιο επίσημο ματς… Αυτό το αναφέρω για να μη «πιπιλάμε» εύκολα και αβίαστα τον χαρακτηρισμό… «η δεύτερη ομάδα του ΠΑΟ»… Ο, τι η ομάδα του α΄ 45λεπτου, πριν ξεκινήσουν οι πολλές αλλαγές και χαθεί κάθε νόημα για εντυπώσεις και συμπεράσματα παρουσίασε αρκετά κενά, δεν είχε διάρκεια, «απείχε» αισθητά από την… υπερατλαντική εικόνα των φιλικών με την Ιντερ και τη Μίλαν και αντιμετώπισε … κάμποσα προβλήματα στο αμυντικό της παιχνίδι (από έναν πειθαρχημένο και οργανωμένο αντίπαλο για να λέμε όλη την αλήθεια…) , ναι μεν φανερώνει πως ακόμα απαιτείται δουλειά , αδυναμίες που είναι προς αντιμετώπιση αλλά υπάρχουν εξηγήσεις οι οποίες μειώνουν την όποια ανησυχία…
Στην άμυνα, είναι παραπάνω από εμφανές πως Μπουμσόνγκ, ακόμα δεν έχει βρει τα «πατήματα» του και χρειάζεται παιχνίδια… Πέρα από τα αργά αντανακλαστικά του έκανε και εύκολα λάθη … Όμως ας λάβουμε υπόψη ότι έπαιξε για δεύτερη φορά σε αγώνα της ομάδας και για πρώτη μαζί με τον Σαριέγκι και όχι με τον συμπατριώτη του Καντέ… Ο τελευταίος, τη στιγμή που δεν είναι ο κλασσικός μπακ – χαφ και δεν έχει τις (αμυντικές) βοήθειες από τον Λέτο, μένει πιο πίσω (σε σχέση με τον Σπυρόπουλο) απ΄ όσο χρειάζεται … Το ίδιο ισχύει και για τον Σαριέγκι… Το έκανε και ο Μπουμσόνγκ που τώρα μαθαίνει τα χούγια των συμπαικτών του και δεν παίρνει πρωτοβουλίες leader, άρα «καταργήθηκε» η… επιθετική άμυνα που ζητάει ο Νιόπλιας… Ακόμα και ο Σεϊταρίδης «βγήκε» λίγες φορές από το χώρο του…
Με τον Σιμάο σε κακή βραδιά (έχανε συνεχώς τον Καραγκούνη) και τον Ζιλμπέρτο να μην έχει ανεβάσει στροφές στα γνωστά του επίπεδα (περιορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα) λόγω της καθυστερημένης ενσωμάτωσης του στην ομάδα, το ανασταλτικό σύστημα «έμπαζε» από παντού στο πρώτο 20λεπτο και αποδείχτηκε… βούτυρο στο ψωμί του ολοκληρωμένου παιχνιδιού που έκανε ο Ατρόμητος αλλά και της διάθεσης του Καμαρά…
Τις , μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, φορές που η μπάλα πέρασε από τους μέσους για να φθάσει στα πόδια του Γκοβού ή του Λέτο ή του Κλέϊτον , κυκλοφόρησε σωστά και ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι στην ανάπτυξη και στο τελείωμα των φάσεων είναι μια ταχύτητα καλύτερος από πέρσι… Όμως, όταν από τη σέντρα και πίσω υπάρχουν προβλήματα, επιλέγεται ο… παραδοσιακός τρόπος των μεγάλων – και καταδικασμένων στην πλειοψηφία τους – μεταβιβάσεων προς τον Σισέ, κάτι εντελώς ξένο με τη λογική του φετινού Παναθηναϊκού…
Σε ανοιχτούς χώρους , με τη μπάλα στα πόδια των «πράσινων» αλλά και στις στημένες φάσεις , φάνηκε ότι οι πρωταθλητές θα είναι ιδιαίτερα δυνατοί και θα μπορούν, στις… άσχημες βραδιές τους, με μια κόντρα – επίθεση ή μ ένα φάουλ, μ΄ ένα κόρνερ να παίρνουν τους βαθμούς… Όμως, χτες στο Περιστέρι, φάνηκε και κάτι ακόμα που… δικαιώνει τον Νιόπλια για την επιμονή του στην απόκτηση ακόμα ενός γκολτζή…
Αν ο Σισέ δεν πάρει τις πάσες που πρέπει ή που θέλει, αν δεν έχει τύχη στις τελικές προσπάθειες, αν απομονωθεί και εξουδετερωθεί από τους αντιπάλους, το γκολ, ακόμα και οι φάσεις, «έρχονται» δύσκολα… Χρειάζεται ο Γκοβού (όπως έκανε στη φάση της ισοφάρισης) και ο Λέτο να συγκλίνουν περισσότερο προς την περιοχή ή να γίνονται περισσότερα σουτ από την περιφέρεια ή να πατάνε περιοχή πιο συχνά οι μέσοι… Αυτή την ευχέρεια, με τον Νίνη και τον Κατσουράνη (σαφώς και με τον Καραγκούνη) στην ενδεκάδα, θα την έχει σε μεγαλύτερο βαθμό ο Παναθηναϊκός …
(fullepithesi)
