Ο Σεμπάστιαν Λέτο δείχνει να είναι και είναι κατά την γνώμη μου γνήσιος ποδοσφαιρικός απόγονος εκείνης της γενιάς. Της γενιάς του Αγιάλα, του Κέμπες, του Λούκε, του Ερέντια, του Πασαρέλα. Μια κοψιά στο στιλ, όχι φυσικά το αγωνιστικό.
Ένα στιλ που θα θυμούνται και οι παλαιότεροι φίλοι του Παναθηναϊκού από δύο μεγάλα αστέρια. Τον Όσκαρ Αλβαρέζ και τον Χουάν Ραμόν Ρότσα.
Ο Ρότσα ερχόμενος για πρώτη φορά στην Ελλάδα κάπου στα 1975, είχε μαλλί μέχρι σχεδόν στην μέση. Τον θυμάμαι στη Λεωφόρο στο φιλικό που είχε δοκιμαστεί με την χαίτη να ανεμίζει…Δεν είχε ολοκληρωθεί τότε η μεταγραφή και ήρθε στην Ελλάδα μερικά χρόνια αργότερα με πολύ κοντύτερο μαλλί και αρχή φαλάκρας.
Με ανάλογη χαίτη όχι ιδιαίτερα μεγάλη γνωρίσαμε και τον Αλβαρέζ πρώτα στα Γιάννινα και μετά στη Λεωφόρο.
Όταν ερχόταν το περασμένο καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό, ο Λέτο είναι αλήθεια ότι υπήρξε από μια σημαντική μερίδα των φίλων της ομάδας, μια αμφισβήτηση προερχόμενη κυρίως από τις δυσκολίες προσαρμογής που είχε στον Ολυμπιακό, την κόντρα του με τον Βαλβέρντε και το γεγονός ότι είχε πετύχει μόλις δύο γκολ την περασμένη περίοδο. Δικαιολογημένη ίσως αντίδραση.
Γρήγορα όμως κέρδισε τις (απαιτητικές) καρδιές των πράσινων φιλάθλων.
Το σούπερ γκολ κόντρα στην Ατλέτικο στο ΟΑΚΑ (ίσως το ωραιότερο της σεζόν αν και μια τέτοια διαπίστωση είναι πάντα υποκειμενική), τα δύο γκολ στην πρεμιέρα του Παγκρήτιου και το γκολ νίκης στην Κομοτηνή την τρίτη αγωνιστική άλλαξαν πολύ γρήγορα την εικόνα.
Ο Λέτο έκανε ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα και το γκολ στον τελικό του Σαββάτου τον έβαλε ήδη στο πάνθεον της Παναθηναϊκής ιστορίας.
Αγαπήθηκε και αγάπησε την ομάδα και είναι αλήθεια ότι το πάθος που έβγαλε κόντρα στον Άρη ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Ήρθε και το γκολ και ολοκλήρωσε αυτή την υπέροχη και συνάμα ονειρεμένη πρώτη χρονιά.
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προβλέψω πως θα είναι στη νέα σεζόν, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία από κανέναν, ότι σε αυτή που ολοκληρώθηκε του ανήκει ένα σημαντικό μερίδιο στο νταμπλ.
prasinanea.gr
