-Μετά από 11 χρόνια στην ίδια χώρα και στην ίδια ομάδα δεν νοιώθετε να βιώνεται την ρουτίνα;
«Όχι… Είμαι χαρούμενος εκεί που είμαι, μου αρέσει να ζω την κάθε στιγμή στον Παναθηναϊκό με τους παίκτες και τον κόσμο, του αδελφούς Γιαννακόπουλους. Είμαστε μια οικογένεια και μια οικογένεια αγαπημένη δεν είναι ποτέ ρουτίνα. Είναι ακόμα σημαντικό ότι οι οπαδοί είναι συνέχεια κοντά μας και μ’ αυτό για κάθε ομάδα είναι σημαντικό. Προσωπικά νοιώθω ευτυχισμένος όταν...
πηγαίνω σε κάθε προπόνηση. Άλλωστε μου αρέσει το μπάσκετ, είναι η δουλειά μου και με γεμίζει».
-Πολλές φορές σας βλέπουμε στον πάγκο αγριεμένο, να εκνευρίζεστε, να κοκκινίζετε από τα νεύρα σας. Πως χαλαρώνετε;
«Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι είμαι πολύ διαφορετικός στην προσωπική μου ζωή. Η οικογένεια, οι φίλοι είναι το πιο σημαντικό για μένα. Καλύτερη χαλάρωση από το όταν είμαι με ανθρώπους που αγαπώ δεν υπάρχει».
-Μετά από 11 χρόνια στην Ελλάδα θα ήταν απίθανο να μην έχετε πάρει και μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Ελλήνων. Ποια είναι αυτά;
«Πιστεύω ότι οι Έλληνες και οι Σέρβοι έχουν πολλές ομοιότητες. Στα καλά, για παράδειγμα, υπάρχει ευφορία, χαίρονται υπερβολικά και στα άσχημα «πέφτουν» πολύ, απογοητεύονται υπερβολικά. Δεν είναι καλό αυτό. Μια ζωή έχουμε και πρέπει να την χαιρόμαστε».
-Έχετε σκεφτεί το ότι μια μέρα θα βρεθείτε απέναντι στον κ. Γιαννακόπουλο και θα του πείτε… «πρόεδρε αυτό ήταν, φεύγω»;
«Είμαι άνθρωπος που προχωρά βήμα-βήμα. Έχουμε τώρα ένα μεγάλο στόχο που είναι το πρωτάθλημα. Αυτό με ενδιαφέρει. Αν κάποια μέρα ξυπνήσω και αισθάνομαι κουρασμένος να πάω στην προπόνηση, δεν αισθάνομαι την ευτυχία που ένοιωθα πριν, ναι τότε ίσως σταματήσω για ένα χρόνο, ίσως φύγω για να πάω αλλού, ίσως σταματήσω για πάντα. Τώρα δεν το σκέφτομαι. Ο Παναθηναϊκός είναι μια φοβερή περίοδος της ζωής μου, ξέρω ότι όταν φύγω εγώ, ή οι ιδιοκτήτες, ή αυτοί οι παίκτες, στο μέλλον θα μιλάνε όλοι για αυτό που καταφέραμε τόσα χρόνια. Τώρα είμαι ακόμα ευτυχισμένος εδώ, αλλά ξέρω ότι εκείνη η στιγμή θα είναι πραγματικά πολύ δυσάρεστη».
-Την Πέμπτη το βράδυ στο Βελιγράδι δείξατε συγκινημένος από τις εκδηλώσεις των οπαδών της Παρτιζάν.
«Κάθε φορά που παίζω εκεί νοιώθω πολύ καλά, τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα, είναι κάτι σπέσιαλ για μένα. Δεν είναι μυστικό ότι είναι οπαδός της Παρτιζάν, οι φανς το ξέρουν, ξέρουν και τον χαρακτήρα μου. Μακάρι να κερδίσει την Ευρωλίγκα, επτά χρόνια ήμουν εκεί».
-Το εντυπωσιακό είναι ότι σε κάθε παιχνίδι της Παρτιζάν όλοι οι μεγάλοι του παρελθόντος είναι εκεί.
«Αν σκεφτείς πόσοι μεγάλοι παίκτες και προπονητές έχουν περάσει από την Παρτιζάν, χάνεις το μυαλό σου. Κιτσάνοβιτς, Νταλιγμπάγκιτς, Ντίβατς, Πάσπαλι, Τζόρτζεβιτς, Ρέμπρατσα, Λόντσαρ, Πέκοβιτς, Τέπιτς, Τομάσεβιτς, ο Ζεράβιτσα, ο Ίβκοβιτς και δεκάδες άλλοι μεγάλοι του μπάσκετ. Αυτό μόνο εκεί συμβαίνει, το κλαμπ αυτό έχει τεράστια ιστορία στην Σερβία και στην Ευρώπη και άπαντες είναι κοντά στην ομάδα, ποτέ δεν την αφήνουν μόνοι τους, έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια».
-Ήταν έκπληξη για σας η παρουσία της Εθνικής Σερβίας στο Γιουρομπάσκετ;
«Ο κουμπάρος μου ο Ντούντα μου είπε ότι αυτή η 2η θέση ήρθε πολύ νωρίς. Είναι μια νέα ομάδα, με πολύ ταλέντο και έπαιξαν φοβερά. Εντάξει, υπάρχει και μεγάλος κόουτς, ξέρει τα πάντα. Ήταν πολύ καλό για το Σέρβικο μπάσκετ, όπως ήταν και επιτυχία για το Ελληνικό η Τρίτη θέση με τόσες απουσίες. Για μια Εθνική ομάδα όπως η Ελληνική με αυτή την παράδοση, είναι σημαντικό να βρίσκεται μόνιμα τόσο ψηλά».
-Ποια είναι τώρα τα μεγάλα ταλέντα στην Σερβία;
«Ο Τεόντοσιτς, ο Τέπιτς, ο Μπιέλιτσα, ο Μάτσβαν, ο Ραντούλιτσα, ο Στέφαν Μάρκοβιτς… Έχουν πολύ μέλλον. Δενξ θα έλεγα για τον Κρστιτς που είναι σχετικά νέος, γιατί αυτός κάνει ήδη καριέρα στο ΝΒΑ. Οι άλλοι όμως έδειξαν ότι μπορούν σύντομα να αποτελέσουν σημαντικά στελέχη της Εθνικής».
-Μια που αναφερθήκατε στο ΝΒΑ… Πως και τόσα χρόνια δεν τέθηκε θέμα να δουλέψετε εκεί;
«Δεν με ενδιαφέρει. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν μου πρότεινε κάτι τέτοιο, μόνο φήμες. Δεν υπάρχει τέτοιο θέμα για μένα, εδώ είμαι μια χαρά. Σέβομαι το ΝΒΑ, πολλοί προπονητές από την Ευρώπη έχουν τις δυαντότητες να δουλέψουν εκεί, αλλά είναι κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει να βλέπω τα ματς, έχω φίλους όπως ο Γκρεγκ Πόποβιτς, γνώρισα αρκετούς από το ΝΒΑ στα σεμινάρια που διοργανώνουμε στην Ευρώπη, υπάρχουν επαφές, αλλά προσωπικά δεν θα ήθελα να δουλέψω εκεί».
-Κάποτε έλεγε ο Πρέλεβιτς ότι η μαζική αναχώρηση Ευρωπαίων παικτών για τους πάγκους του ΝΒΑ κάνει κακό στους ίδιους αλλά και στο Ευρωπαικό μπάσκετ.
«Σωστή η άποψη του Μπάνε. Έτσι είναι.. Είναι λογικό να θέλει ο καθένας να παίξει στο ΝΒΑ. Είναι όμως νέοι και πρέπει να ακούν τους ανθρώπους που είναι κοντά τους. Ποιους όμως θα ακούσουν; Τους μάνατζερς, τους γονείς; Εδώ τίθεται ένα θέμα. Για έναν νέο παίκτη είναι σημαντικό να σκεφτεί το μέλλον του. Θα πάει εκεί, μακριά από το σπίτι του, από δικούς του ανθρώπους και η ζωή του θα είναι δύσκολη. Πρέπει να εμπιστευτούν κάποιους που μάλλον δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον τους, όταν μαζί τους δεν είναι οι γονείς τους. Υπάρχει χρήμα, τα συμβόλαια και μετά το μπάσκετ. Αυτή είναι η σειρά για αυτά τα παιδιά που αν έχουν την δυνατότητα να παίξουν… ΟΚ, διαφορετικά θα πρέπει να περιμένουν από το να κάθονται μόνιμα στον πάγκο. Σαφώς και έτσι το ΝΒΑ δημιουργεί πρόβλημα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Άλλωστε εκεί δεν υπάρχει η πίεση για το αποτέλεσμα που υπάρχει στην Ευρώπη. Υπάρχουν 4-5 πολύ δυνατές ομάδες που πάνε για τον τίτλο και οι υπόλοιπες 25 απλά παίζουν και αποτελούν μέρος του σόου».
-Το ποδόσφαιρο σας αρέσει;
«Ναι πολύ… Είδα το βράδυ το ματς Ρεάλ - Σεβίλλης και δεν το μετάνιωσα».
-Τι θα γίνει στο Ελληνικό πρωτάθλημα;
«Παναθηναϊκός ή ΠΑΟΚ… Από όσο ξέρω ο ΠΑΟΚ έχει πιο εύκολο πρόγραμμα και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό. Θα έχει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, υπάρχει συναγωνισμός και οι δύο ομάδες έχουν ίδιες πιθανότητες».
- Ποια η άποψη σας για το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης
«Μου αρέσει να παίζω στην Θεσσαλονίκη. Είτε στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, είτε στο Αλεξάνδρειο… Η ατμόσφαιρα είναι πάντα ωραία. Η Θεσσαλονίκη θυμάμαι από παλιά ήταν μια μπασκετική πόλη με τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, διάσημη σε όλη την Ευρώπη, με αυτές τις δύο ομάδες πολύ ψηλά. Και ο Ηρακλής ακόμα ήταν κάποτε πολύ δυνατός. Και οι τρεις ομάδες έχουν εξαιρετικούς οπαδούς, πολύ πιστούς και αυτό είναι σημαντικό για την δυναμική τους. Ξέρω για παράδειγμα ότι φίλοι μου που παρακολουθούσαν από παλιά τον Άρη που ήταν κορυφαία Ευρωπαϊκή ομάδα, έφευγαν από την Αθήνα και ερχόταν Θεσσαλονίκη τώρα πρόσφατα για να βλέπουν τον Άρη στην Ευρωλίγκα. Αυτό λέει πολλά».
-Θυμάστε το πρώτο σας παιχνίδι στο Παλατάκι;
«Πως να το ξεχάσω; Κερδίσαμε πρωτάθλημα κερδίζοντας στο δεύτερο τελικό τον ΠΑΟΚ. Ήταν και το πρώτο παιχνίδι του ΠΑΟΚ σε αυτό το γήπεδο. Χάσαμε βέβαια το κύπελλο από την ΑΕΚ στο φάιναλ φορ, αλλά πήραμε λίγο αργότερα την ίδια χρονιά το Ευρωπαϊκό. Άρα το γήπεδο είναι γουρλίδικο για μας. Είναι ωραίο κλειστό και πάντα μου αρέσει να παίζω εκεί».
-Στο παιχνίδι που παίξατε στο Βελιγράδι με την Παρτιζάν, οι οπαδοί της ομάδας τραγουδούσαν στα Ελληνικά ύμνους του ΠΑΟΚ. Το προσέξατε;
«Όχι, εκείνη την ώρα είχα το μυαλό μου στην ομάδα. Δεν είναι περίεργο όμως. Ξέρω τους δεσμούς που έχουν οι οπαδοί της Παρτιζάν και του ΠΑΟΚ, είναι αδέλφια και τους ενώνει η θρησκεία και το χρώμα. Αν και πιστεύω ότι είναι και κάτι περισσότερο, κάτι πιο κοινωνικό. Είναι ωραία όμως αυτή η αδελφοποίηση».
-Ναι αλλά οι ομάδες της Θεσσαλονίκης δεν είναι όπως παλιά, δεν έχουν τα χρήματα που έχει για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός.
«Έτσι είναι. Είναι όμως μεγάλες ομάδες, οι φίλαθλοι τους είναι φοβεροί, η παράδοση είναι τεράστια και χρειάζεται στήριξη και υπομονή. Παράδειγμα… Η Παρτιζάν καιγόταν για να κερδίσει τον Παναθηναϊκό για να περάσει στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκα. Έχασε όμως και 16-17 χιλιάδες φίλαθλοι έμειναν μισή ώρα μετά το τέλος του αγώνα και τραγουδούσαν μαζί με τους παίκτες. Αυτό θα πει αγάπη και πίστη στην ομάδα».
