Tώρα που τελείωσε πρόωρα η Ευρώπη, όπου όχι μόνο τα λάθη δεν συγχωρούνται (τετ – α – τετ Μετίν χθες στο 82’ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ στο ύψος της περιοχής), αλλά τρως γκολ και από το… πουθενά (από «χοντρά» ατομικά λάθη και όχι από το ταλέντο των αντιπάλων τα 6 από τα 9 γκολ με Οντένσε και Μακάμπι), φανερώθηκε από το πρώτο κιόλας ματς πρωταθλήματος το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει στα περισσότερα παιχνίδια της σεζόν, εναντίον των «μικρών» και των «μικρομεσαίων».
Το χθεσινό ματς ο Παναθηναϊκός το πήρε από μια ανοησία αντιπάλου (τράβηγμα φανέλας στη γωνία της μεγάλης περιοχής) και μια γκέλα του γκολκίπερ. Δεν υποτιμώ ούτε την ντρίμπλα του Ζέκα, ούτε τη μαχητικότητα του Νίνη στις δύο φάσεις των γκολ. Ισα – ίσα, που θεωρώ ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Παναθηναϊκός νίκησε χθες ήταν το πάθος, η αυτοσυγκέντρωση και το φιλότιμο των παικτών σε ένα πολύ δύσκολο από όλες τις απόψεις (ατμόσφαιρα στην ομάδα, αντίπαλος που διατηρεί φιλικότατες σχέσεις με τον Ολυμπιακό, κακή παράδοση στο συγκεκριμένο γήπεδο, δυσλειτουργίες πολλές στο α΄ημίχρονο). Ούτε οι… αυτοματισμοί, ούτε το… μοντέρνο ποδόσφαιρο, ούτε η καταπληκτική απόδοση συγκεκριμένης γραμμής (άμυνας, επίθεσης, χαφ) χάρισαν το τρίποντο στους Πράσινους.
Δεν, είναι, όμως, μόνο (ή κυρίως) ο τρόπος που επιτεύχθηκαν τα γκολ αυτό που πρέπει να προβληματίσει τον Φερέιρα, τον Γόντικα και τους παίκτες. Είναι ότι ο Παναθηναϊκός απέναντι σε διπλή ζώνη άμυνας και όχι με ελεύθερους χώρους που βρήκε εναντίον Δανών, Ισραηλινών έχασε μόνο μία κλασική ευκαιρία (στο 14’ του Τοτσέ που σούταρε στα πουλιά αφού οι δυο στόπερ της Κέρκυρας είχαν θυμίσει συγκρουόμενα αυτοκινητάκια) και αρκέστηκε σε κάποια σουτ από μέση και μακρινή απόσταση (κυρίως Ζέκα, Κάρα, αλλά και Λέτο, Κλέιτον). Στα ευρωπαϊκά ματς είχε δημιουργήσει πολύ περισσότερες «καθαρές» φάσεις…
Και αυτό το χθεσινό πρόβλημα δεν οφειλόταν μόνο στον Τοτσέ, του οποίου οι αδυναμίες είναι πασιφανείς και δεν έχει σημασία να τις επαναλαμβάνουμε. Είναι πολλοί οι λόγοι. Σύντομα: α) τα ελάχιστα κλεψίματα στη μεσαία γραμμή, όπου όλοι μάρκαραν χώρο, έκαναν πίσω βήματα στις επιθέσεις της Κέρκυρας, και απλώς… έτρεχαν όταν ο αντίπαλος είχε τη μπάλα (εκεί έχει εστιάσει σε δηλώσεις του το μεγαλύτερο πρόβλημα και ο ίδιος ο Φερέιρα, αλλά πρόοδος δεν φαίνεται…). β) Η ανύπαρκτη ανάπτυξη από τα άκρα, όπου όχι μόνο Ιωαννίδης και Βύντρα δεν βοήθησαν Κλέιτον και Κουίνσι, αλλά και διότι οι δυο εξτρέμ θέλουν τη μπάλα στα πόδια για να ξεκινήσουν προσπάθεια (όπως συνήθως και ο Λέτο) και δεν κάνουν κίνηση χωρίς αυτήν (όπως επί παραδείγματι ο Τοτσέ, που θυμίζει Αναστασάκο και στις κινήσεις και στην ταχύτητα και στη συμμετοχή στις ευκαιρίες και στο προφίλ – με το μούσι -, όπως μου έγραψε σωστά ένα φίλος). γ) Η αδυναμία του Παναθηναϊκού (εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η κίνηση του φορ) να παίξει με κάθετες πάσες. Το παράλληλο ποδόσφαιρο είναι εύκολο. «Κάθετα», όμως, μόνο ο Ζέκα και ο Κουίνσι προσπαθούσαν να παίξουν! Συνολικά ο ρυθμός και η ένταση στο παιχνίδι ήταν απογοητευτικός: παρέπεμπε σε παιχνίδι Β΄ Εθνικής, χειρότερα δεν γίνεται. Πιο αργά και από το ριπλέι!
Ναι, ασφαλώς ο Παναθηναϊκός χρειάζεται έναν περιφερειακό επιθετικό, όπως χρειαζόταν και πέρυσι, παρά την παρουσία του Τζιμπρίλ. Όμως, έχω την εντύπωση ότι επειδή αυτός δεν θα είναι «επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ», το πρόβλημα ενδέχεται να λυθεί (ως έναν βαθμό, όχι ολοκληρωτικά ούτε άμεσα βεβαίως!) μόνο με συνολική δουλειά. Με περισσότερα ανεβάσματα από τους ακραίους μπακ, με πιο πολλή δουλειά χωρίς τη μπάλα από Λέτο, Κουίνσι (αν αυτοί είναι οι ακραίοι), με περισσότερη πίεση για κλεψίματα και μεγαλύτερη τόλμη – φαντασία από τους μέσους στις πάσες τους.
Υπάρχουν και θετικά ασφαλώς. Πρώτο και κυριότερο η ηρεμία και ο χρόνος που «αγόρασε» η ομάδα για μίνι προετοιμασία 15 ημερών. Δεύτερο, η θετική παρουσία του Βιτόλο, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί και τον χρόνο για να ανεβάσει ρυθμό. Τρίτον, ότι η απόφαση του Φερέιρα να αφήσει στον πάγκο Κατσουράνη, Νίνη, εμπύρετο αλλά όχι και του… θανατά Λέτο, συνδυάστηκε με νίκη (τι θα άκουγε και τι θα γινόταν σε περίπτωση γκέλας;). Τέταρτον, η καλή παρουσία του Ζέκα, ο οποίος όμως χρειάζεται στηρίγματα γιατί δεν έχει τον «αέρα» της ομάδας. Πέμπτον, το «ξεκόλημμα» του Ζεσουάλδο με τον Καραγκούνη, ο οποίος έκανε σαν 5χρονος πιτσιρικάς στην αγκαλιά - πανηγύρι με τον Νίνη στο 91’, αλλά βοήθησε μόνο στο passing game. Eκτο και εξίσου σημαντικό με το πρώτο: η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια, το χαμόγελο, η θετική ενέργεια μεταξύ των παικτών.
Διότι, εκτός όλων των άλλων, παρουσιάζεται σ’ αυτόν τον (προβληματικό, ελιππή και ποδοσφαιρικά «κοντό» πλέον συγκριτικά με τα μεγαθήρια της Ευρώπης Παναθηναϊκό, αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος ένα Εβερτον – Μπλάκμπερν, όχι ένα Μπαρτσελόνα – Ρεάλ για να καταλάβει…) η δυνατότητα να ξεκινήσει με 5/5 αν τα καταφέρει στο Περιστέρι: ΠΑΣ Γιάννινα μέσα, Ατρόμητος εκτός, ΟΜΑΔΑ Α (!) μέσα, ΟΜΑΔΑ Β (!!) μέσα είναι οι προσεχείς αντίπαλοί του…
Πηγή: leoforos.gr
Επιμέλεια: Newspao.gr team
Αν σας αρέσει η δουλειά μας και θέλετε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί σας ακόμη πιο δυναμικά, κάντε κλικ σε μια διαφήμιση από κάτω!
