Ο καθένας έχει τα βίτσια του. Και το δικό μου τρελό βίτσιο για κάποιους λόγους που δεν είναι της παρούσης, ήταν ένα ψηλό και μελαχρινό παιδί από την Κύπρο που άκουγε στο όνομα Μιχαλάκης. Αυτός ο Μιχαλάκης με έμαθε στα σαρανταφεύγα μου κάτι που έπρεπε να το είχα μάθει από μικρό παιδί και δυστυχώς άργησα πολύ να το μάθω. Ότι όλοι περαστικοί και φευγάτοι είναι. Τάζουν, ξελογιάζουν, καψουρεύουν τον κόσμο αλλά την ώρα που πρέπει, μιλάει μόνο η τσέπη τους κι αν δεν τους τα πει καλά, παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν για εκεί που θα τους τα πει καλύτερα. Όλα αυτά τα παιδιά στο σύγχρονο αθλητισμό έχουν την απόλυτη κάλυψη πίσω από τη λέξη που λέγεται «επαγγελματίας». Ξερά και στεγνά. Τις αγάπες και τα φούμαρα τα έχουν για όσο τους βολεύουν. Αν δεν τους βολεύουν, αντίο ζωή και χαίρεται. Οι όποιες εξαιρέσεις, είναι απλά και μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όταν για κάποιους λόγους, που επίσης δεν είναι της παρούσης, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να μην τον κρατήσει, ο πολυαγαπημένος μου Μιχαλάκης πήγε στη μία και μοναδική ομάδα του κόσμου που, ειδικά αυτός, απαγορευόταν να πάει. Για ποιους λόγους; Αυτός τους ξέρει καλύτερα απ' όλους και δεν είναι της παρούσης να τους αναλύσουμε. Πήγε όμως και πήγε με τα τέσσερα. Όταν το άκουσα ότι θα πάει, δεν ήθελα να το πιστέψω. Το αρνιόμουν πεισματικά και έλεγα πως πλάκα τους κάνει. Θα τον περιμένουν με τιμή και δόξα κι αυτός θα πάει να τους βγάλει τη γλώσσα και θα σηκωθεί να φύγει. Έλα όμως που δεν έφυγε. Πήγε, υπέγραψε, παρουσιάστηκε και φωτογραφήθηκε αγκαλιά με τον κύριο «χο-χο-χο». Εκείνη την ημέρα είπα ότι «ο Μιχαλάκης που ήξερα, πέθανε. Κι αν δεν το πιστεύετε, είχα πάει και στη κηδεία του».
Μαζί με το Μιχαλάκη, «πέθαναν» μέσα μου και οι ψευδαισθήσεις που τρέφουν τα όνειρα του οπαδού. Από εκείνη τη μέρα, στα παλιά μου τα παπούτσια όλοι. Όποιος θέλει, καλώς. Όποιος δε θέλει, επίσης καλώς. Μακριά κι αγαπημένοι, καλή τύχη να έχει στη συνέχεια της καριέρας του. Γι' αυτό και οι μόνες φανέλες που έχω στο δωμάτιό μου, είναι φανέλες του Παναθηναϊκού με τον παίκτη χωρίς όνομα. Το τριφύλλι να έχουν μπροστά και φτάνει, δε χρειάζεται να έχουν και όνομα από πίσω. Κι όσες έχουν ένα όνομα τυπωμένο, είναι για τα παιδιά μου γιατί παιδιά είναι ακόμα, τρέφουν την αγάπη τους με τα είδωλα και θα αργήσουν να μάθουν αυτό που εγώ το έμαθα στα σαρανταφεύγα.
Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους, με αφήνει παγερά αδιάφορο η ιστορία με το Σισέ. Και πέρα απ' αυτό, με έχει κουράσει απίστευτα. Το βαρέθηκα μήνες τώρα αυτό το μοιρολόι. Κλάψα στην κλάψα και πάει λέγοντας. Παικταράς με τα όλα του είναι ο Γάλλος. Αν γουστάρει να μείνει, να μείνει και να πάρει την ευθύνη πάνω του. Όπως την πήρε ο Γκοβού που στο τρίμηνο πάνω και χωρίς τα λιβανιστήρια που έκαναν «θεό» τον συμπατριώτη του, πήγε και ακύρωσε ένα εγγυημένο συμβόλαιο 4,5 (και βάλε) εκατομμυρίων ευρώ για τρία χρόνια, μόνο και μόνο για να μην του πουν ότι ήλθε εδώ για να μας ληστέψει. Αυτός πώς τα χαράμισε τα λεφτά; Πρόλαβε να γίνει παναθηναϊκάρα και να μας αγαπήσει πολύ περισσότερο απ' όσο τον αγαπήσαμε;
Φυσικά και κάνω πλάκα. Ο Σισέ δεν έχει καμιά υποχρέωση να εμπλακεί με τέτοιες «θυσίες» ούτε και οφείλει να αποδείξει κάτι. Επαγγελματίας είναι και πολύ καλά κάνει που κοιτάει το μέλλον του. Δεν είναι, άλλωστε, αποκλειστικά στο δικό του χέρι. Αν ο Παναθηναϊκός δεν θέλει ή δεν μπορεί να τον κρατήσει για λόγους που και ένα παιδί της πρώτης δημοτικού μπορεί πολύ εύκολα να τους καταλάβει, δεν έχει καμία υποχρέωση από την πλευρά του να κάνει τον ήρωα. Θα κοιτάξει το συμφέρον του, την καριέρα του, το μέλλον του και θα πάει εκεί που νομίζει καλύτερα.
Σε όποιον δεν αρέσει αυτό και αρνείται να συμβιβαστεί στην ιδέα, εκεί είναι ο Σισέ, δεν έφυγε ακόμα. Να πάει να του τα σκάσει και να τον κρατήσει στην Πανάθα. Κι όχι μόνο αυτόν. Να τα σκάσει και να φέρει και έναν Γκαλάς για την άμυνα, έναν Ντέκο για το κέντρο και έναν Πιζάρο για να έχουμε και μια καλή αλλαγή στην επίθεση. Κι όχι μόνο διακόσια εκατ. ευρώ για δύο χρόνια. Πεντακόσια να σκάσει για να μπει ο Παναθηναϊκός στο ρουθούνι του Αμπράμοβιτς και της Τσέλσι, να τον τρέμουν η Μπαρτσελόνα και η Μάντσεστερ. Πλάκα κάνουμε τώρα; Δε λέει στα όνειρά σου να είσαι φτωχός. Και τρεις Πιζάρο και δέκα Αμπράμοβιτς μωρέ δικαιούσαι να έχεις.
Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι άλλο τα όνειρα και άλλο η πραγματική ζωή. Άλλο το θέλω και άλλο το μπορώ. Στην πραγματική ζωή, οι παίκτες πληρώνονται με χρήμα. Το έχεις; Ίσως μπορέσεις να τους έχεις. Δεν το έχεις; Τσάο, μπάι, γεια, ορεβουάρ κι αντίο. Αν ήταν οι παίκτες να τρέφονται μόνο με την αγάπη του κόσμου, ο Σισέ και ο κάθε Σισέ θα κρεμούσε τη φανέλα του στο ταβάνι της Παιανίας. Εδώ θα έμενε μέχρι τα βαθιά ποδοσφαιρικά του γεράματα. Αλλά δυστυχώς η αγάπη του κόσμου φτάνει μέχρι ενός σημείου, πολύ πιο κοντινού απ' όσο οι περισσότεροι φαντάζονται. Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης διαδρομής το καλύπτει το χρήμα. Κι αν το χρήμα δεν το δίνουν οι εγγυητές, οι σωτήρες και οι εκτοξευτές, δεν γίνεται να το δώσει ο απλός ο κόσμος. Όσο και να το θέλει, δεν μπορεί, πολύ απλά γιατί δεν το έχει.
Μην τρελαίνεστε. Έτσι είναι η ζωή. Θα συνεχιστεί και χωρίς τον Σισέ. Τον κάθε Σισέ που έχουμε ή θα θέλαμε να έχουμε στην ομάδα μας. Ο Παναθηναϊκός υπήρχε πολύ πριν τον Σισέ και θα υπάρχει για πολλά πολλά χρόνια μετά απ' αυτόν. Ήταν μεγάλος πολύ πριν έλθει ο Τζιμπρίλ και θα παραμείνει μεγάλος κι όταν θα μας φύγει, όποτε έλθει η ώρα να μας κουνήσει το μαντήλι. Οι οπαδοί του Σισεδιακού ας τον ακολουθήσουν όπου κι αν πάει. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού καλά θα κάνουν να αφήσουν τις κλάψες και να συμπεριφερθούν όπως αρμόζει στους οπαδούς του μεγαλύτερου συλλόγου που γέννησε η Ελλάδα. Όποιοι δεν τ' αντέχουν, ένα τσιγάρο δρόμος είναι η Ρώμη, αν πάει στη Λάτσιο τελικά. Πετάγονται Ιταλία κάθε Κυριακή και τον απολαμβάνουν. Άντε μπράβο γιατί παρακούρασε αυτή η ιστορία.
leoforos.gr
