Το χέρι του Θεού
Αφηγείται ο Κώστας
Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Ήδη έχουν περάσει 15, αλλά εκείνο το διήμερο στο Παρίσι θα αποτελεί παντοτινή ανάμνηση ζωής.
Οι πίκρες των δύο προηγούμενων ετών σε Ισραήλ και Ισπανία δεν ήταν εύκολο να ξεχαστούν, όμως ξέραμε ότι η τρίτη θα ήταν και φαρμακερή. Από τη στιγμή που ο Στόγιαν τάπωσε τον Ρέμπρατσα στον προημιτελικό, μετρούσα αντίστροφα τη στιγμή για τη Μεγάλη εβδομάδα. Το είχα πάρει, ωστόσο, απόφαση πως δεν θα πάω στο Παρίσι. Μη με ρωτάτε γιατί. Για γούρι, για πρόληψη, για ό,τι άλλο θέλετε.
Τον ημιτελικό τον είδα από την Αθήνα. Έβλεπα τον Ντομινίκ να βάζει με όποιον τρόπο θέλει τα καλάθια στην ΤΣΣΚΑ. Αυτοί οι άτιμοι οι Ρώσοι το πάλεψαν, αλλά η Iστορία είχε αρχίσει να γράφεται. Και όσο ο ημιτελικός πλησίαζε προς το τέλος του, τόσο περισσότερο μετάνιωνα που δεν είχα πάει στη Γαλλία παρότι είχα τη δυνατότητα.
Τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν και δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να αλλάξω απόφαση. «Έλα Γαλλία, θα βρούμε εισιτήριο», μου είπαν 3-4 φίλοι! Ευτυχώς, είχα την οικονομική δυνατότητα να το κάνω. Την Τετάρτη το βράδυ, ήμουν στη Γαλλία ύστερα από αρκετή ταλαιπωρία, την οποία πάντως την έχω σχεδόν ξεχάσει! Αυτό που έβλεπα στο Παρίσι, δεν το πίστευα. Μια πράσινη λαοθάλασσα σε όλη την πόλη, η οποία γιγάντωσε το πρωί της Πέμπτης καθώς μαζί με μένα, το ταξίδι το έκαναν και πάρα πολλοί άλλοι.
Στο γήπεδο πήγαμε από νωρίς. Παντού πράσινες φανέλες και κασκόλ ενώ η ώρα περνούσε με τα τραγούδια και τα συνθήματα. Με τον μικρό τελικό πέρασε λίγο ο χρόνος, αλλά όσο φτάναμε κοντά στον τελικό η καρδιά πήγαινε ακόμα πιο γρήγορα. Λίγες είναι οι φορές στη ζωή μου που είχα τόσο πολύ άγχος όσο εκείνη τη Μεγάλη Πέμπτη.
Ο τελικός άρχισε. Από νωρίς φαινόταν ότι είχαμε το πάνω χέρι. Πιο ήρεμοι, πιο ποιοτικοί και με περισσότερες λύσεις και βέβαια κόσμο. Οι λίγοι Καταλανοί βρίσκονταν σε ένα πέταλο και ελάχιστα ακούστηκαν. Η μάχη της εξέδρας είχε κερδηθεί, το «Παλέ ντε Μπερσί» έμοιαζε απελπιστικά μικρό. Το ίδιο φαινόταν και για την αντίστοιχη του γηπέδου. Ο Ντομινίκ δεν ήταν τόσο ζεστός όσο με τους Ρώσους, αλλά ακόμα και έτσι είχαμε διαφορά ασφαλείας.
Τελευταίο πεντάλεπτο. Τεράστιο άγχος. Και δυστυχώς, το παιχνίδι άρχισε να στραβώνει. Δεν μπορούσαμε να βάλουμε την μπάλα στο καλάθι, οι Ισπανοί άρχισαν και το ξύλο χωρίς να τιμωρούνται και όλα αυτά έφεραν τη μείωση. Λογικό ήταν να επηρεαστεί και η κερκίδα.
Τελευταίο λεπτό. Ο Βράνκοβιτς παίρνει επιθετικό ριμπάουντ, ο Κόρφας κρατάει την μπάλα, η καρδιά μας πάει να σπάσει. Ο Γιαννάκης είναι τώρα ο κάτοχος, αλλά γλιστράει. Όλοι παγώσαμε γιατί είδαμε τους Ισπανούς να φεύγουν μπροστά. Το καλάθι φαινόταν σίγουρο, η απώλεια του Κυπέλλου μέσα από τα χέρια μας ακόμα πιο σίγουροι.
Η μόνη κρυφή ελπίδα ήταν ο Στόγιαν που άρχισε να τρέχει. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη τη στιγμή, θυμάμαι μόνο ότι έγινε θαύμα! Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα έγινε χαμός. Μόνο όταν είδα τους δικούς μας να πανηγυρίζουν κατάλαβε τι συνέβη. Ήμασταν πρωταθλητές! Στις εξέδρες χοροπηδούσαμε, αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον, οι φωνές μας έκλεισαν έπειτα από λίγο, αλλά εκείνο το μεθύσι και εκείνη η Μεγάλη Πέμπτη ήταν η καλύτερη της ζωής μας. «Κι αν έφυγε ο Ντομινίκ Θέε μου, κι αν χάσαμε τον Στόγιαν τον τρελό, δεν θα ξεχάσω τι μου χάρισαν ποτέ μου, και μια ζωή θα τραγουδώ».
Αφηγείται ο Στέλιος
Είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη και για τον τελικό του Κυπέλλου λίγο καιρό νωρίτερα από το Final Four. Η ήττα από την ΑΕΚ δεν μου είχε βάλει εμπόδια. Άλλωστε πίστευα πως ήταν απίθανο να γυρίσω από εκεί ηττημένος και πάλι. Ομάδες σαν εκείνη, παίκτες σαν τους Ντέγιαν, Ρέμπρατσα, Αλβέρτη, Κάτας, Ρότζερς και τους άλλους, δεν είχε καμία άλλη ομάδα. Το Ευρωπαϊκό ήταν δικό μας. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να το επιβεβαιώσουμε και στο παρκέ.
Η Θεσσαλονίκη ήταν από νωρίς στα πράσινα, το κακό όμως ήταν πως βρίσκονταν και αρκετοί της Μακάμπι. Τους συμπάθησα, πάντως, τους Ισραηλινούς γιατί ούτε φασαρία έκαναν ούτε εριστικοί ήταν, ενώ έδειξαν ότι ξέρουν να εκτιμούν όσους έχουν αγωνιστεί με τη φανέλα τους.
Για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι πολλά πράγματα στο αγωνιστικό κομμάτι. Την Εφές την κερδίσαμε εύκολα, οι Τούρκοι δεν υπήρχαν παρόλο που στην κερκίδα προσπάθησαν κάτι να κάνουν. Δεν θυμάμαι όμως ούτε και την παρουσία τους έντονα, πέρασαν και δεν ακούμπησαν οι γείτονες. Πάρε δώσε μαζί τους δεν είχαμε, ούτε και ασχοληθήκαμε πολύ.
Η Μακάμπι στον τελικό δεν ήταν και ο καλύτερος αντίπαλος για εμάς. Είχαν τον ψηλό, τον Χάφμαν, που ήταν καλός παίκτης, είχαν και τα σουτ από έξω, είχαν και το ενθουσιώδες κοινό τους. Εμείς ήμασταν αγχωμένοι περισσότερο από όσο θα έπρεπε, αλλά η κερκίδα κέρδισε τελικά τη μάχη. Στο δεύτερο μέρος, η ομάδα άρχισε να πατάει καλύτερα και σταδιακά πήραμε το προβάδισμα. Μεγάλη διαφορά δεν κατορθώσαμε να πάρουμε, αλλά και εγώ και οι δίπλα μου ήμασταν ήρεμοι. Το Κύπελλο δεν γινόταν να χαθεί, όσο και αν είχαμε πάντα στο μυαλό μας την παραλίγο ανατροπή στο Παρίσι.
Ευτυχώς τώρα δεν είχαμε τέτοιο θρίλερ. Η κόρνα μάς βρήκε στο πόδι, βλέπαμε τους παίκτες του Παναθηναϊκού να χαίρονται σαν μικρά παιδιά και κάπως έτσι ήμασταν και εμείς. Εντύπωση, όμως, μου έκαναν δύο άλλα περιστατικά. Πρώτα, η συμπεριφορά των Ισραηλινών στον Κάτας. Όταν μπήκε στο παρκέ, τον αποθέωσαν! Και όταν τελείωσε το ματς, έκαναν το ίδιο παρότι τους είχε «σκοτώσει». Και από όσο μπορούσα να διακρίνω, ο ίδιος δεν ήταν και τόσο χαρούμενος μετά την λήξη του αγώνα.
Το δεύτερο είναι ο. φόβος που δημιουργήθηκε για τις περιβόητες αθηναϊκές πινακίδες. Μαθεύτηκε πως αρκετοί οπαδοί μας είχαν δει τα αμάξια τους σπασμένα λόγω μιας θλιβερής κολλημένης μειοψηφίας. Προσωπικά, δεν είχα πάρει αυτοκίνητο αλλά όσο να'ναι, είχα και γω ξενερώσει από τα όσα άκουγα. Μία κηλίδα σε αυτό το όμορφο τριήμερο.
Μόνοι μας και όλοι τους
Αφηγείται ο Κώστας
Ήμουν από τους ελάχιστους τυχερούς που είχαν καταφέρει να βρουν εισιτήριο για την Μπολόνια. Θυμάμαι πως τότε το μπάσκετ ήταν στα κάτω του, με το ενδιαφέρον να έχει μειωθεί αλλά ένα Final Four δεν γινόταν να με αφήσει ασυγκίνητο. Οι προϋποθέσεις ήταν υπέρ μου. Ο Παναθηναϊκός έδινε το «παρών», εισιτήριο είχα καταφέρει να βρω, ενώ είχα και μέρος να μείνω καθώς ένας φίλος μου σπούδαζε στην πόλη.
Το γήπεδο ήταν πολύ μικρό και οι Ιταλοί είχαν πάρει σχεδόν όλα τα εισιτήρια. Εμείς ήμασταν λίγοι, ούτε 200, και στριμωγμένοι σε μια μακρινή γωνιά ενώ και οι Ισραηλινοί δεν είχαν βροντερή παρουσία. Στον ημιτελικό με τη Μακάμπι, όμως, κυριαρχήσαμε. Τα τραγούδια ασταμάτητα και η ομάδα πολύ διαβασμένη. Ο Παπαδόπουλος έκανε μεγάλη εμφάνιση, ο Μποντίρογκα ήταν ηγέτης και στο τέλος θυμάμαι καταφέραμε να πάρουμε τη διαφορά και να προκριθούμε!
Μία βόλτα στην πόλη το Μεγάλο Σάββατο δεν σου θύμιζε ότι γινόταν Final Four γιατί μικρός τελικός δεν θα γινόταν και οι Ισραηλινοί είχαν φύγει, ενώ εμείς ήμασταν πάρα πολύ λίγοι και έτσι δεν υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Το πράσινο στοιχείο ήταν περιορισμένο λόγω της μικρής χωρητικότητας, αλλά η προσμονή για τον τελικό ήταν μεγάλη. Το βράδυ πήγαμε για την Ανάσταση σε μια ορθόδοξη εκκλησία της περιοχής, εκεί ήταν και παίκτες του Παναθηναϊκού. Μετά την λειτουργία τούς ζητήσαμε το τρόπαιο, εκείνοι υποσχέθηκαν πως θα κάνουν τα πάντα για να το κατακτήσουν. Και έτσι έγινε.
Ο τελικός είχε πάρει αρνητική τροπή από νωρίς. Η Μπολόνια είχε σπουδαίους παίκτες και έπαιζε μπροστά στην έδρα της, με αποτέλεσμα να πάρει και διψήφια διαφορά. Λίγοι πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και δεν ντρέπομαι να πω πως δεν ανήκα σε αυτούς. Ευτυχώς η Ιστορία με διέψευσε.
Οι Ιταλοί είχαν κυριαρχήσει και στις κερκίδες. Όσο και αν φωνάζαμε, ήταν δύσκολο να ακουστούμε. Εκεί που μας είχαν κιόλας, ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Αλλά, ας είναι. Έτσι έγινε ακόμα πιο γλυκό το τρόπαιο. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ομπράντοβιτς έκανε συνέχεια αλλαγές, ο Μποντίρογκα πήρε το όπλο του και η διαφορά ελαχιστοποιήθηκε.
Ήταν ωραίο να βλέπεις τους Ιταλούς αγχωμένους. Εμείς αρχίσαμε να το πιστεύουμε και σιγά σιγά εκμεταλλευτήκαμε τη βουβαμάρα τους μετά το τρίποντο από τον Μποντίρογκα. Σε κάποιο σημείο το έριξαν στην γκρίνια και στις διαμαρτυρίες. Ακόμα καλύτερα. Πωρωθήκαμε ακόμα περισσότερο και η κατάσταση γινόταν ιδανική. Μόνοι μας και όλοι τους!
Το ματς πήγαινε πόντο πόντο, αλλά η ψυχολογία ήταν υπέρ μας. Το τρίποντο του Κουτλουάι ήταν η απόλυτη ηδονή! Τρελά πανηγύρια, οι Ιταλοί τραβούσαν τα μαλλιά τους, εμείς ήμασταν στον έβδομο ουρανό! Το ματς έληξε, η κούπα ήταν δική μας! Ή μάλλον όχι η κούπα, αλλά αυτό το έπαθλο. Μικρή σημασία έχει το σχήμα, το θέμα είναι ότι εκείνη η Κυριακή ήταν από τις καλύτερες που έχουν υπάρξει. Πρωτάθλημα Ευρώπης μέσα στο σπίτι του αντιπάλου σου και ενώ όλοι σε είχαν ξεγραμμένο!
Μέσα στο σπίτι μας
Αφηγείται ο Πάνος
Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει εγώ με δύο φίλους μου από νωρίς, ξενοδοχεία, αεροπλάνα και λοιπές δυνάμεις μάς ήταν τελείως αδιάφορα και το μόνο που έμενε ήταν να προκριθεί η ομάδα. Πιθανότητες να μη γίνει αυτό δεν υπήρχαν ούτε θεωρητικά και έτσι το Final Four της Αθήνας θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα από κοντά την Πανάθα να το σηκώνει. Γιατί ούτε και για αυτό το ενδεχόμενο δεν υπήρχαν πιθανότητες να μη συμβεί.
Από νωρίς βρισκόμασταν στον δρόμο για το ΟΑΚΑ. Στον Ηλεκτρικό έβλεπες πολλούς Ρώσους με τις οικογένειές τους και αρκετούς Ισπανούς, κυρίους φίλους της Μάλαγα. Και βέβαια, πολλούς δικούς μας που άρχισαν να ανηφορίζουν νωρίς νωρίς για το γήπεδο. Τα λημέρια πολύ γνωστά, άλλωστε αυτό ήταν το σπίτι μας. Λίγο μπλέξιμο με τις θύρες, αλλά δεν είχαμε μεγάλο πρόβλημα να μπούμε μέσα.
Ο αγώνας της ΤΣΣΚΑ με τη Μάλαγα μόλις άρχιζε και η προτίμησή μας ήταν φανερή. Μάλαγα. Οι Ρώσοι ήταν αντίπαλος που δεν θέλαμε και τόσο πολύ στον τελικό, ενώ οι Ισπανοί μάς κέρδισαν με τα τραγούδια τους και τον ωραίο ρυθμό που έδιναν. Είχαν και το πράσινο χρώμα και έτσι όλα... έδεσαν! Ωραία ατμόσφαιρα, γιορτινή, ενώ και ο αγώνας είχε ενδιαφέρον. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και οι φίλοι του Παναθηναϊκού και έτσι το ΟΑΚΑ απέκτησε το γνώριμό του σκηνικό. Τραγούδια από νωρίς για να μπούμε στο κλίμα, ενώ όσο ο πρώτος ημιτελικός πήγαινε στο ενδιαφέρον φινάλε, τόσο μεγάλωνε η ανυπομονησία για το δικό μας παιχνίδι!
Η ΤΣΣΚΑ κέρδισε τελικά, με τον Παπαλουκά να αποδοκιμάζεται συνεχώς. Μέχρι να αρχίσει και ο δεύτερος ημιτελικός, αρχίσαμε τις βόλτες στο γήπεδο όπου βρήκαμε πάρα πολλούς γνωστούς. Το γήπεδο είχε πλέον τιγκάρει, οι φίλοι της Μάλαγα ήταν μαζί μας ενώ οι αντίστοιχοι της Ταού ήταν σαν να μην υπήρχαν. «Ξενέρωτοι» στο μεγαλύτερο διάστημα, με λίγα μόνο ξεσπάσματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν αυτούς της Μάλαγα.
Το παιχνίδι κύλησε όπως το θέλαμε. Ο Σκόλα φορτώθηκε γρήγορα με φάουλ, ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του έβγαζαν σιγουριά και έτσι φτάσαμε στην αναμενόμενη νίκη, παίρνοντας και εκδίκηση για τον αποκλεισμό της προηγούμενης χρονιάς. Ο τελικός ήταν αυτός που αναμέναμε, το κακό όμως ήταν πως πολλοί είχαμε ξοδέψει δυνάμεις και… φωνές!
Η μία μέρα ξεκούρασης ήταν απαραίτητη και έτσι ήμασταν έτοιμοι την Κυριακή. Δεν είχα όρεξη να πάω από πολύ νωρίς στο γήπεδο, πήγα τελικά προς το τέλος του μικρού τελικού. Χάρηκα για τη Μάλαγα, αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν εξωαγωνιστικό. Σε κάποια στιγμή έκανα μία βόλτα στο γήπεδο και είδα να μπαίνουν πάρα πολλοί χωρίς εισιτήριο… Όπως άκουσα μετά, ήταν πάρα πολλοί οι «τζαμπατζήδες». Το γήπεδο ήταν, όντως, «παραγεμάτο».
Καθίσαμε τελικά κοντά σε Ρώσους. Οικογενειάρχες οι περισσότεροι, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το θέαμα της βραδιάς ήταν εκείνη η εντυπωσιακή Ρωσίδα που περιφερόταν στο παρκέ! Δεν υπάρχουν λόγια…
Το γήπεδο ήταν στα πράσινα, οι οπαδοί της Μάλαγα ήταν και πάλι μαζί μας. Τρομερό παιχνίδι, φάνηκε από την αρχή ότι θα ήταν ντέρμπι. Ο Παπαλουκάς έκανε μεγάλη εμφάνιση και μείωσε τη διψήφια διαφορά του πρώτου ημιχρόνου, αλλά είχαμε Σίσκα, Διαμαντίδη και όλα τα άλλα παιδιά. Το καλάθι του Τομάσεβιτς προς το τέλος, όταν και γύρισε προς την εξέδρα «κρατώντας» τα αυτιά του, πώρωσε όλο τον κόσμο! Κάθε καλάθι μάς ξεσήκωνε, καταφέρναμε έστω και δύσκολα να κρατάμε τη διαφορά. Βλέπαμε πάθος από όλους και παρά το άγχος, υπήρχε μεγάλη σιγουριά. Η ΤΣΣΚΑ μείωσε στους δύο στο τέλος, αλλά το δύσκολο καλάθι του Μπατίστ έφερε το ξέσπασμα. Η κούπα ήταν δική μας, ουρλιάζαμε σαν μικρά παιδιά και οι Ρώσοι μάς κοίταζαν και είμαι σίγουρος ότι μας έλεγαν τρελούς! Η απονομή ήταν από τις πιο γλυκιές αναμνήσεις, οι αποδοκιμασίες και κάποια χειροκροτήματα στον Παπαλουκά ήταν και αυτές στο… πρόγραμμα και κάπως έτσι ήρθε το τέταρτο αστέρι…
Είναι να μην μπλέξεις με γούρια...
Αφηγείται ο Γιάννης
«Κόκκινη βαλίτσα;» Αυτή ήταν η πρώτη ατάκα που άκουσα από τους δύο φίλους μου μόλις έφτασα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να πετάξω για το Βερολίνο στο τρίτο μου Final Four. Κανείς δεν ήξερε, όμως, παρά μόνο εγώ τι εμπεριείχε η κόκκινη βαλίτσα. Το τυχερό πουκάμισό μου και την αγαπημένη μπλούζα μου. Γούρια που έπιασαν και στη φετινή σειρά με την Μπαρτσελόνα. Με το τυχερό πουκάμισό μου πανηγύρισα στο Palau Blaugrana το break (είχα βρεθεί και σε εκείνο το έπος), με την τυχερή μπλούζα μου πανηγύρισα στο ΟΑΚΑ την πρόκριση.
Να συνέβαλαν τα ρούχα μου στο Βερολίνο περισσότερο απ' ό,τι ο ιδρώτας του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Γιασικεβίτσιους, του Μπατίστ, του Νίκολας, του Πέκοβιτς, του Φώτση και των υπολοίπων; Δεν «παίζει». Αλλά είναι να μην μπλέξεις με γούρια...
Η συνύπαρξή μας στην πόλη με τους οπαδούς του Ολυμπιακού προϊδέαζε πολεμικό κλίμα, αλλά η παρουσία της αστυνομίας σε κάθε γωνιά του Βερολίνου ηρεμούσε τα πνεύματα. Διάφορα παρατράγουδα έμαθα πως έγιναν, όμως δεν ήταν και τίποτα το συγκλονιστικό σε σχέση με αυτά που είχαν γίνει στο Τελ Αβίβ. Με λίγα λόγια; Σαν να μη γινόταν τέτοιο παιχνίδι. Είχα φάει στη μάπα πολλά ντέρμπι «αιωνίων», αλλά η όλη ατμόσφαιρα δεν ήταν... ελληνική. Ο φόβος των νόμων που επιβάλλονται μου έδωσαν τη δυνατότητα να ζήσω ένα διαφορετικό... clasico στον ημιτελικό και μια διαφορετική τελική φάση.
Το άγχος ήταν μπόλικο παρότι ήξερα ότι έχουμε καλύτερη ομάδα. Πήραμε από νωρίς θέση στο γήπεδο και η μονομαχία της κερκίδας είχε αρχίσει πολύ πριν την ώρα της. Οι Ρώσοι και οι Καταλανοί έπαιζαν νωρίτερα από μας, το ματσάκι ήταν πολύ ενδιαφέρον και η ώρα πέρασε γρήγορα. Τόσο οι οπαδοί της ΤΣΣΚΑ όσο και της Μπαρτσελόνα είχαν σχετικά καλή παρουσία, αλλά ουσιαστικά έμοιαζαν σαν απλοί καλεσμένοι στο πάρτι του ημιτελικού.
Η ΤΣΣΚΑ, λοιπόν, ήταν η πρώτη φιναλίστ. Ο τελικός θα είναι όπως το 2007, σκέφτηκα. Και έτσι έγινε. Η πιο γλυκιά Πρωτομαγιά! Με θρίλερ, αλλά τον μεγάλο Σάρας να κάνει την εμφάνιση της χρονιάς. Μεγάλος παίκτης, μεγάλο μυαλό, μεγάλες εμπνεύσεις. Όσο και αν το πάλεψαν οι Ολυμπιακοί, δεν γινόταν να τριτώσει το κακό. Τα τελευταία λεπτά πήγαν να μου σπάσουν την καρδιά, αλλά χαλάλι. Ηδονή και παροξυσμός, πανηγύρια μέχρι τα ξημερώματα σε ωραία μπαράκια του Βερολίνου!
Τη μέρα του τελικού αποφασίσαμε να πάμε από νωρίς στο γήπεδο, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι εκπληκτικό και επιβλητικό. Είχε πλάκα να βλέπεις τον Ολυμπιακό να παίζει στον μικρό τελικό, τον Μπουρούση να κάνει κάτι χειρονομίες που δεν κατάλαβα τότε αλλά τις είδα μετά καλύτερα και εν τέλει την Μπάρτσα να κερδίζει εύκολα.
Το γήπεδο είχε έντονο το πράσινο χρώμα και ο τελικός από νωρίς φαινόταν πως θα ήταν το πιο ιδανικό σενάριο. Είκοσι και βάλε πόντους από το ημίχρονο, δεν γινόταν να χαθεί αυτή η κούπα. Δεν γινόταν; Γινόταν και παραγινόταν. Ευτυχώς όμως ο Σίσκα αστόχησε στο τελευταίο σουτ κι έκανε το ταξίδι ακόμη καλύτερο. Όταν είδα τους παίκτες μας να πανηγυρίζουν, κατάλαβα ότι ήμουν ξανά ζωντανός γιατί στο δεύτερο ημίχρονο είχα φτάσει στα όρια του εγκεφαλικού. Πριν φτάσω σε αυτή τη φάση, σκεφτόμουν τι πόζες να πάρω με την κούπα στο αεροπλάνο της επιστροφής. Το είχα γράψει και στο facebook. Βέβαια, όσο μείωνε η ΤΣΣΚΑ Μόσχας τη διαφορά, τόσο που μέσα στην απελπισία μου σκεφτόμουν να σβήσω το status, ώστε αν τυχόν γινόταν το κακό, να μη με πουν και γκαντέμη. Χα! Γκαντέμης! Ποιος; Εγώ που με τα ρούχα μου έχω πάρει Ευρωπαϊκό και πρόκριση σε Final Four. Aν είναι δυνατόν!
πηγη:gazzetta
