Δεν ίδρωσε, λέει, κανένας από τους μετόχους του Παναθηναϊκού για τις αποδοκιμασίες που ακούστηκαν (κυρίως) από τους οργανωμένους την Πέμπτη στο ΟΑΚΑ.Αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως –ουσιαστικά– δεν ήταν και κανένας εκεί (πλην Θανάση, Πολέμη και Νίκα), να δούμε αν έχουν σημάδι στις μασχάλες από την αγωνία, μετά τα συνθήματα ο πραγματικός ιδρώτας, στις μέρες μας, έρχεται όταν πρέπει να βάλεις χρήματα.
Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί οι μέρες να είναι δύσκολες και για εσάς που έχετε κάνει το ευρώ σας παξιμάδι και γι' αυτούς που (όπως και να το κάνουμε) έχουν στην άκρη το… κατιτίς τους, πολύ απλά δεν υπάρχει απάντηση. Στην τσέπη του ο καθένας κάνει κουμάντο όπως γουστάρει. Στην παρούσα φάση λοιπόν… δεν γουστάρει κανένας να βάλει χρήμα στον Παναθηναϊκό. Και δεν βλέπω έναν τρόπο να αλλάξει αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Πολύ απλά είναι σαφές για όλους τους μετόχους ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική σε αυτό το σχήμα.
Ακόμα δηλαδή και αν πιστέψουμε πως κάποιους από αυτούς έχει θέσει σε κίνηση κάποιο πολύ… ψαγμένο σχέδιο για να πάρει το μαγαζί, δεν μιλάμε για πολυμετοχικότητα. Αυτή μας άφησε χρόνους. Και θα συμφωνήσω με τον Θανάση ότι αυτή είναι που έφτασε τον Παναθηναϊκό στο σημερινό χάλι. Οχι ως ιδέα, αλλα εξαιτίας του ότι όσοι εντάχθηκαν σε αυτήν (αναγκαστικά για να μην πει ο κόσμος πως πούλησαν το εγχείρημα) δεν ήθελαν πραγματικά να βλέπουν ο ένας τον αλλον. Ενα πρόβλημα που είχε επισημανθεί πίσω από τα λαμπερά χαμόγελα των πρώτων ενωτικών ημερών, αλλά πάνω στα «μέλια» κανένας οπαδός δεν ήθελε να το δεχθεί. Αλλωστε όλοι πίστευαν ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι αυτός που θα τους αναγκάσει να είναι ενωμένοι, άσχετα αν δεν αγαπούσαν ο ένας τον άλλον.
Αυτό θα μπορούσε ίσως να ισχύσει αν έβαζαν ο καθένας το μερίδιό του σε χρήμα και άφηναν την ομάδα να λειτουργήσει βρίσκοντας ένα μίνιμουμ στους κώδικες επικοινωνίας. Ηταν δυνατόν όμως όσα βαριά είχαν ακουστεί πριν φτάσουμε στην πίεση του συλλαλητηρίου και στο άνοιγμα της ΠΑΕ, να ξεχαστούν; Από την αρχή ήταν σαφές πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί και αυτά που παραμόνευαν βγήκαν στην επιφάνεια με ιδιαίτερη ένταση.
Τι ενδιαφέρον έχουν όλα αυτά τη στιγμή που το παρόν και το μέλλον της ομάδας κινείται από το γκρίζο στο μαύρο; Εχουν, αν οι μέτοχοι (οι βασικοί κυρίως) αφήσουν την ομάδα ελεύθερη από τα δεσμά που της φόρεσαν από τη στιγμή που υπάρχουν και… δεν υπάρχουν στην ΠΑΕ. Από τη στιγμή που και χρήματα δεν βάζουν, αλλά παραμένουν εκεί ορισμένοι από αυτούς αφήνοντας μάλιστα και να διαρρέει ότι κάποια μεγάλη κίνηση θα γίνει και θα λυθούν τα προβλήματα.
Οσο ο καιρός περνάει βέβαια όλο και περισσότερος κόσμος πείθεται για την απουσία πρόθεσης από την πλευρά των μετόχων. Αρα τα πνεύματα θα οξύνονται περισσότερο. Είναι σαφές πως υπό αυτές τις συνθήκες το προηγούμενο μοντέλο της μονοκρατορίας Βαρδινογιάννη δείχνει ως η μοναδική λύση βιωσιμότητας για την ΠΑΕ αφού αυτή έχει την πλειοψηφία (όση και αν είναι αυτή). Μπορεί αυτό το ενδεχόμενο να προκαλεί αλλεργία στην οικογένεια, αφού τα μέλη της δεν έχουν ακούσει και λίγα.
Ομως η μοναδική λύση για να γίνει κάτι είναι η επιστροφή στο πρότερο καθεστώς με την αποχώρηση των (αφανών ούτως ή άλλως) μετόχων χωρίς να ζητήσουν ούτε φράγκο και η προσπάθεια για πλήρη εξυγίανση της εταιρείας ώστε σε 1-2 χρόνια από τώρα ο Παναθηναϊκός να μπορέσει να ξαναβγεί (όπως έχουμε μάθει να λέμε αυτές τις εποχές του μνημονίου) στην αγορά χωρίς βάρη και μουρμούρες.
Φαντάζει ουτοπικό και υποθέτω όχι ευχάριστο για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Είδαμε όμως και τα καλά της πολυμετοχικότητας. Πρέπει να το πάρουν όλοι απόφαση πως όσο μένουν αιχμάλωτοι μιας ιδέας που έχει πεθάνει και έχουν φρούδες ελπίδες ότι θα αναγεννηθεί εκ της τέφρας της, τόσο ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει πραγματικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, ούτε και ρόλο διεκδικητή σε αυτήν.
εexedra.gr
